Na odległość

W południowej części Tel Awiwu można na ulicach natknąć się na ostatnie budki telefoniczne - relikty czasów, w których popularne komórki nie znajdowały się jeszcze w powszechnym użyciu. Raz w tygodniu, w wolną od pracy sobotę, zapomniane urządzenia wracają do życia, tłumnie oblegane przez cudzoziemskich robotników. Kadir, Cynthia, Rosemarie i Gener należą do potężnej rzeszy zarobkowych imigrantów w Izraelu. Oddaleni od swoich domów o setki kilometrów, mogą komunikować się z rodzinami za pośrednictwem jednego tylko medium - publicznych telefonów. W weekendy ostatnie miejskie automaty przeżywają prawdziwe oblężenie. Robotnicy z całego świata chcą zadzwonić w rodzinne strony. Po drugiej stronie czekają na nich najbliżsi z różnymi wyznaniami i nie zawsze dobrymi wiadomościami. Poprzez rozmowy telefoniczne, imigranci podtrzymują przy życiu nadszarpnięte więzi, pielęgnują wystawione na próbę związki, dbają o rodzicielskie kontakty z dziećmi. Z budek dobiegają strzępy konwersacji. "Kupię ci herbatniki" - zapewnia ojciec swojego syna, który pozostał w rodzinnej Ghanie. "Chciałabym dziesięć złotych bransoletek" - słyszy od swojej narzeczonej turecki pracownik budowlany. "Jak twoje życie uczuciowe?" - docieka filipińska kobieta w rozmowie z synem. "Takie są boskie plany wobec nas" - mówi młoda dziewczyna do swojej sędziwej matki. Izraelski reżyser Amikam Goldman postanowił podążyć tropem osobistych historii imigrantów oraz relacji, w których pośredniczą stare telefony. Owe relikty technologii skracają wielu ludziom ogromny dystans dzielący ich od najbliższych, stanowiąc jednocześnie swoistą kładkę nad ekonomiczną przepaścią oddzielającą świat rozwinięty od tego "rozwijającego się". Każda budka w Tel Awiwie ma do opowiedzenia niejedną historię, ale także w szczególny sposób ukazuje prawdziwe koszty, jakie zmuszeni są ponosić zarobkowi imigranci w pogoni za lepszym jutrem.