Nasz śpiewnik

Artur Żmijewski studiował rzeźbę na warszawskiej ASP w pracowni Grzegorza Kowalskiego (swój dyplom uzyskali tam też tacy artyści jak Paweł Althamer i Katarzyna Kozyra). Pracownia ta była znana z eksperymentów zmuszających ludzi do przekroczenia granic intymności, nietykalności cielesnej lub prywatności. Stwierdziwszy, że rzeźba nie daje tych możliwości ekspresji, jakich poszukiwał, Żmijewski zwrócił się ku filmowi i sztuce video, często aranżując na ich potrzeby sytuacje kształtujące relacje pomiędzy tak zwanymi "normalnymi" ludźmi i niepełnosprawnymi. Artur Żmijewski realizuje radykalne wizje artystyczne. W swoich pracach odnosi się do problemu cielesności i fizyczności człowieka postrzeganego z perspektywy jego podstawowych funkcji biologicznych. W twórczości Żmijewskiego pojawiają się pytania o o przyjętą w społeczeństwie "normę" - stosunek do wszelkiej inności. W "Naszym śpiewniku" Artur Żmijewski podejmuje temat pamięci. Jest to film o "przypominaniu sobie", który powstał w 2003 roku w Izraelu. Artysta filmował Żydów polskiego pochodzenia śpiewających polskie piosenki - hymn narodowy, ale i "Ta ostatnia niedziela" Obrazy kryją dramatyzm przemijania i umierania, przedstawiają pokolenie, które przeżyło zagładę, a teraz umiera w sensie dosłownym. Odśpiewywanie przed kamerą starych, zapamiętanych z przeszłości piosenek, jest rodzajem patriotycznego rytuału, powrotu do korzeni, chwilą poszukiwania własnej tożsamości, przywołaniem świata, który czas skutecznie zacierał, a który teraz powraca...