Nasza córka nie chce jeść

Vicky Carter nie przypominała swych sióstr, żywiołowych, pełnych temperamentu Shelly i Sary. Była cichą i nieśmiałą, choć pogodną dziewczynką. Lubiła taniec i muzykę, marzyła o pracy wychowawczyni w żłobku. Kłopoty zaczęły się w Boże Narodzenie 1998 roku. Vicky bardzo bała się nadchodzących egzaminów końcowych w szkole i przyszłej nauki w college'u. Nieuchronna perspektywa pożegnania z przyjaciółmi i wkroczenia na nowy etap życia wprawiały ją w depresję. Na domiar złego, zapadła na zakaźną mononukleozę. Przez parę miesięcy kliniczne objawy choroby i stres maskowały początek prawdziwego nieszczęścia - jadłowstrętu. Vicky przestała jeść. Najpierw zrezygnowała ze śniadań, potem także z kolacji, w końcu poprzestawała na piciu herbaty. Starannie ukrywała to przed rodzicami, którzy przypisywali chudnięcie córki mononukleozie. Dopiero gdy waga dziewczyny spadła do trzydziestu pięciu kilogramów, szesnastoletnia Vicky trafiła do szpitala. Przerażeni medycy dawali jej cztery dni życia. Tymczasem młodociana pacjentka nie pozwoliła się karmić siłą. Świadoma swych praw, wyczerpująco i szczegółowo przedstawiała argumenty przeciwko przetrzymywaniu jej w klinice i zmuszania do jedzenia. Carterowie nie mieli wyjścia. Kiedy na nic zdały się prośby i błagania, zdecydowali się na krok bez precedensu. W walce o życie córki zwrócili się do sądu o prawo do karmienia Vicky siłą. Dziewczyna zareagowała histerycznie. Uznała, iż rodzice zawiedli ją, potraktowali nieludzko i brutalnie. Znienawidziła ich za to. Minęło wiele czasu, nim zrozumiała intencje ojca i matki. Po ośmiu miesiącach pobytu w klinice w Salford wróciła do domu. Pogodzona z najbliższymi, ale nie z własnym ciałem. Choć lekarze zażegnali niebezpieczeństwo, a psychologowie nadal opiekują się rekonwalescentką, dziewczyna z trudem przybiera na wadze. Jedzenie jest dla niej torturą. Brytyjscy filmowcy prezentują wzruszający i przerażający zarazem dokumentalny zapis zmagań Vicky Carter z zabójczą anoreksją. Głos oddają rodzicom chorej, lekarzom, psychologom i samej znękanej bohaterce.