Natręt

Znany francuski reżyser, Edouard Molinaro realizuje w 1973 jedną ze swoich najlepszych komedii - Natręta według sztuki Francisa Vebera, scenarzysty, który kilka lat później również zacznie realizować filmy. Molinaro, autor Klatki szaleńców, angażuje do głównych ról dwójkę przyjaciół: aktora Lino Venturę i belgijskiego barda Jacques'a Brela. Do hotelu w Montpellier przyjeżdża zawodowy morderca. Ralf ma "sprzątnąć" kluczowego świadka w procesie znanego przestępcy. Okna hotelu wychodzą na gmach sądu, więc lokalizacja wydaje się idealna. Plany Ralfa pokrzyżuje hotelowy sąsiad, niejaki François Pignon. Pignon próbuje popełnić samobójstwo, zdruzgotany odejściem żony i własną nieporadnością. Ralf zapobiega tragedii, jednak Pignon - nieuleczalny neurotyk - wciąga mordercę w szereg zaskakujących i zabawnych sytuacji. Czy Ralf wywiąże się ze zlecenia? Niezwykle zabawna, wpisująca się w najlepsze tradycje francuskiej komedii opowiastka o skrajnie przeciwstawnych charakterach. Podstawowym źródłem humoru jest opozycyjność bohaterów, których zdaje się dzielić wszystko: przeszłość, charakter czy usposobienie. Reżyser, opierając się na sztuce Vebera, znakomicie konstruuje postacie, błyskotliwe dialogi sąsiadują z szalonymi, zabawnymi przygodami. Elementy farsy, łatwość generowania komediowych spięć, a także filmowa robocizna nie pozostawiają niedosytu. Ścieżka dźwiękowa, aktorstwo Lino Ventury i Jacques'a Brela, zdjęcia Raoula Coutarda dopełniają sukcesu. Molinaro to reżyser, do którego chętnie sięgają Amerykanie. Powstało kilka remaków jego filmów. Nie inaczej było i z Natrętem. Słynny Billy Wilder nakręcił w 1981 jego amerykańską wersję zatytułowaną Najlepszy kumpel, z Jackiem Lemmonem i Walterem Matthau.