Nazywam się Cukinia

Świetna animacja i bardzo dobry, przejmujący film, miejscami dramatyczny. Claude Barras porusza tu trudne tematy. Robi to w urzekającej plastyczne formie, z dużą delikatnością. Film zachwycił widzów i krytyków. Dostał m.in. nominacje do Złotych Globów i Oscarów, dwa francuskie Cezary – dla najlepszej animacji i za scenariusz adaptowany oraz Europejską Nagrodę Filmową. Film opowiada historię dziewięcioletniego Ikara, którego wszyscy nazywają Cukinią. Chłopiec pochodzi z patologicznej rodziny. Wychowuje go matka alkoholiczka, która całymi dniami pije piwo i ogląda telewizję. Ojciec dawno porzucił rodzinę. Matka często bije Cukinię. Pewnego dnia pijana kobieta spada ze schodów i się zabija. Chłopiec trafia do domu dziecka, gdzie są jego rówieśnicy, którzy tak samo jak on doświadczyli okrucieństwa dorosłych. To dzieci narkomanów, ofiary molestowania, świadkowie morderstw i samobójstw. Początkowo Cukinia ma problemy z przystosowaniem się do nowego miejsca, nie zawsze dogaduje się ze wszystkimi. Stopniowo jednak znajduje sobie przyjaciół i kiedy zajdzie taka potrzeba, będzie mógł liczyć na ich wsparcie.