Nie czas na łzy

Do małego miasteczka w Nebrasce wprowadza się sympatyczny i pełen optymizmu dwudziestolatek, Brandon Teena (Hilary Swank). Swoim sposobem bycia zjednuje sobie mieszkańców. Lgną do niego wszystkie miejscowe dziewczęta. Spośród nich Brandon wybiera najpopularniejszą w okolicy Lanę Tisdel (Chloë Sevigny). Zakochuje się w niej na śmierć i życie. Aby zyskać z nią lepszy kontakt, zadaje się z grupą znajomych wybranki, w której prym wiedzie dwóch agresywnych typów - John Lotter (Peter Sarsgaard) i Tom Nissen (Brendan Sexton III). Będący na bakier z prawem Brandon zostaje aresztowany i umieszczony w bloku dla kobiet. To oraz kilka innych poszlak zdradza znajomym Lany prawdziwą tożsamość Brandona… Film "Nie czas na łzy" jest oparty na prawdziwych wydarzeniach, o których w roku 1993 było głośno w całych Stanach. Dotyczyły one 21-letniej Teeny Brandon marzącej o tym, by być mężczyzną. Wzbudziła tym nienawiść i wściekłość dwóch małomiasteczkowych zbirów, którzy zgwałcili ją, a następnie zamordowali. Sprawa ta zajmowała opinię publiczną, niewielu dostrzegało jednak jej szerszy kontekst. Tragiczną historię postanowiła zgłębić i przenieść na ekran debiutująca wtedy Kimberly Peirce. Aby dociec, co naprawdę zdarzyło się w miasteczku Falls City i odpowiedzieć na nurtujące pytania, reżyserka i współscenarzystka ruszyła tropem Brandona Teeny. Udało jej się porozmawiać z Laną Tisdel, jej matką i innymi ludźmi, którzy poznali bohatera historii. Sięgnęła także do stenogramów z procesu, artykułów prasowych, wywiadów i zeznań świadków. Efekt jej pracy okrzyknięto jednym z najlepszych filmów 1999 roku i hojnie obsypano nagrodami. Najwięcej laurów zdobyły aktorki - Chloë Sevigny ("Dzieciaki", "Brązowy królik"), ekranowa Lana Tisdel nominowana za swój występ do Oscara® i Złotego Globu oraz Hilary Swank, której rola Brandona przyniosła m.in. statuetkę Akademii Filmowej, Independent Spirit Award i Złoty Glob. Przygotowując się do roli, Swank długi czas próbowała naśladować zachowania mężczyzn, poczuć się jak oni. Spędziła sześć tygodni pracując nad pogłębieniem głosu i obcięła piękne włosy. Potem, na prośbę Peirce, chodziła po mieście z zabandażowaną klatką piersiową i skarpetką w kroku, udając faceta. Miała robić zakupy w męskim dziale i podrywać kobiety, a następnie szczegółowo notować swoje wrażenia w dzienniku.