Nie wyobrażam sobie życia bez tańczącego świata

Film o Tadeuszu Zlamale. Z pochodzenia Czech, karierę baletmistrza zrobił w Polsce, głównie na deskach Opery Bałtyckiej, potem ćwierć wieku z wielkim powodzeniem przetańczył w teatrze w Goeteborgu, by w na emeryturze rozpocząć nowe życie jako malarz - akwarelista. Przedmiotem szczególnej dumy Zlamala jest fakt umieszczenia w logo XVII Łódzkich Spotkań Baletowych jego, namalowanej zwiewną i oszczędną kreską, tancerki, którą dyrektor imprezy ochrzcił mianem zlamalki. Związki artysty z Łodzią podkreśla też piękny gest ofiarowanie 40 prac Szkole Baletowej im. Feliksa Parnella, dzięki czemu otwarto w tym gmachu galerię. Zlamal wspomina karierę w balecie. Zwłaszcza pracę pod kierunkiem Janiny Jarzynówny - Sobczak i występy w duecie z inną wielką gwiazdą primabaleriną Alicją Boniuszko. Jedynym nie do opisania bolesnym momentem była dlań przymusowa emerytura. Jednak nawet ona nie zdołała zgasić jego miłości do tańca. Mimo oficjalnego zakończenia kariery występował jeszcze dziewięć lat. Na szczęście pustkę po scenie szybko wypełnił malarstwem, za co czuje głęboką wdzięczność do losu. W jego barwnych akwarelach motywy taneczne są niemal wszechobecne. W wolnych chwilach dogląda swoich kwiatów, których ma pełen balkon, odwiedza grób rodziców na goeteborskim cmentarzu oraz robi peruki dla jednej ze szwedzkich firm, dostarczających swe produkty m.in. dzieciom chorym na raka. W Tajlandii zafascynował go buddyzm, zwłaszcza przenikająca tę religię łagodność i tolerancja. Buddyjskie świątynie, z ich ornamentacyjnym bogactwem i architektonicznym pietyzmem dla szczegółu, zainspirowały wiele z jego akwarel. Zachwyt pięknem świata, pogoda ducha i umiejętność cieszenia się każdą chwilą to bardzo wyraziste cechy osobowości Tadeusza Zlamala, które intrygują kto wie czy nie bardziej niż jego efektowna kariera baletmistrza i fascynujące malarstwo. Tak jakby chciał wszystkim dokoła powiedzieć, że prawdziwy artysta powinien być przede wszystkim mistrzem w najważniejszej ze sztuk sztuce życia.