Niech żyją antypody!

Gdzie byś się wydostał, gdybyś nagle przekopał tunel z jednego krańca Ziemi na drugi? To pytanie od zawsze pobudzało wyobraźnię pisarzy i dzieci. Stało się również punktem wyjścia dla reżysera Wiktora Kossakowskiego. W jego filmie nie jest to jednak czyste marzenie, lecz prawdziwa podróż po antypodach. Argentyna i Chiny, Hiszpania i Nowa Zelandia, Hawaje i Botswana, Rosja i Chile - to cztery punkty na Ziemi, które położone są w stosunku do siebie dokładnie naprzeciwko. W filmie obserwujemy je na przestrzał, wbrew prawom fizyki. Raz unosimy się nad ziemią, innym razem przebijamy się przez nią, aby na własne oczy zobaczyć obszary na drugiej stronie kuli ziemskiej. Film jest pozbawiony tradycyjnej narracji, która nie wyznacza tu kierunku rozwoju akcji. Jej rolę pełni muzyka. To ona wskazuje, gdzie się aktualnie znajdujemy. Dla Kossakowskiego ludzie są mniej istotni. Najbardziej liczy się piękno i niepowtarzalność krajobrazów. Reżyser czasami pokazuje je wprost: z oddali lub z góry, a innym razem zbliża się kamerą tak blisko, że wykrzywienia i nierówności krajobrazu w sposób naturalny dopasowują się do wielkości ekranu. Charakterystyczny dla Kossakowskiego styl filmowy jest bardzo łatwy do odszyfrowania, głównie w filmowanych przez niego szczegółach. Widzimy na przykład dwóch mężczyzn w Argentynie, którzy z zaangażowaniem dyskutują o swoich sprawach, w tym o pogodzie i jej prognozach na przyszły tydzień, wnioskowanych na podstawie rechotania żab. Ich zwykła codzienna pogawędka, zestawiona z fascynującą w swej prostocie naturą sprawia, że „Niech żyją antypody!” uznać można za hipnotyzujący filmowy traveloque. Film był pokazywany na MFF w Wenecji i Lipsku w 2011 roku oraz na PLANETE+ DOC 2012.