Nieznany, a bliski. Kościół katolicki na Białorusi

Przeciętny Polak niewiele wie na temat problemów, z jakimi borykali się katolicy na terenach, które po 1945 r. znalazły się w granicach ZSRR. Zwalczanie religii i Kościoła łączyło się tam zwykle ze zwalczaniem polskości. Codziennością były nieczynne, zrujnowane świątynie, zamienione na magazyny, kluby, a nawet... boiska sportowe (np. Widze koło Brasławia). Zsyłani do łagrów, aresztowani i szykanowani księża, zakaz katechizacji dzieci i młodzieży, msze odprawiane potajemnie w prywatnych domach... Taka sytuacja występowała także na obszarze dzisiejszej Białorusi. A jest to kraj, który ze względu na sąsiedztwo, historię i fakt, że mieszka tam duża grupa Polaków, budzi sympatię i zainteresowanie. Ci, którzy go odwiedzili, są zauroczeni pięknem krajobrazów, poruszeni stanem zabytków i ujęci serdecznością ludzi. Po ogłoszeniu przez Białoruś niepodległości w 1991 r. nastąpiło tam odrodzenie Kościoła katolickiego, zarówno w sensie instytucjonalnym (utworzenie archidiecezji mińsko - mohylewskiej, powołanie diecezji grodzieńskiej, a następnie witebskiej), jak i w sensie wzrostu liczby wiernych, odbudowy świątyń itp. Pojawiły się jednak nowe problemy: jakiego języka - polskiego czy białoruskiego - należy używać w liturgii, skąd brać duszpasterzy (sprowadzanie księży i zakonnic z Polski naraża Kościół katolicki na zarzut świadomie prowadzonej polonizacji), skąd brać fundusze na renowację zrujnowanych kościołów i cmentarzy.... O życiu codziennym katolików na Białorusi, o wybitnych duszpasterzach i wielkim wysiłku odbudowy opowiada ten film.