Noc

Czy? La Notte? (? Noc? ) w reżyserii Antonioniego. to dziś tylko zestarzały klasyk z wczesnych lat sześćdziesiątych o końcu miłości w kontekście śmierci i nocy jako symboli mroku duszy bohaterów? A może jest to prorocza wizja naszej teraźniejszości: spłycenia lub zaniku uczuć, modernizacji miast zabijającej wszelkie sentymenty, zagubienia moralnego i emocjonalnego, ucieczki w hedonizm, pogoń za karierą i seksem? Krytycy mogą szukać analogii między neorealizmem we włoskiej kinematografii lat sześćdziesiątych a neomodernizmen, ale zawsze będzie to film Antonioniego z Moreau i Mastroiannim jako Lidią i Giovannim? parą, dla której pewna noc w Mediolanie była końcem jej związku. Przyjaciel Tomaso, którego odwiedzają w szpitalu na krótko przed jego śmiercią nie wydaje się ważny emocjonalnie, skoro pożegnalna wizyta jest pretekstem dla obydwojga, aby potem? osobno - zająć się własnymi sprawami. Lidia, co prawda, odbywa mały spacer w przeszłość, po zaułkach swojego miasta młodości, ale jej sentymenty są tak powierzchowne jak odruch pocieszenia płaczącej dziewczynki, w którym współczucie ustępuje natychmiast irytacji, kiedy zegarek na przegubie głaszczącej dłoni okazuje się zepsuty. Widzimy natomiast pewną ciekawość zmian, a nawet szukanie przygody, może flirtu z obcym. Dla odmiany Giovanni? wzięty pisarz - wybiega niejako w przyszłość i udaje się na bankiet w związku zamiarem pisania na zamówienie książki promującej wielka firmę, co zresztą wiąże także z romansowaniem z córką sponsora. Następnie para spotyka się ponownie, aby uczestniczyć w bogatym i rozwiązłym przyjęciu ówczesnej włoskiej elity, czyli? mówiąc językiem filmów, z którymi? Noc? bywa porównywana - patrzeć z? oczyma szeroko zamkniętymi? jak wygląda dolce vita. Po tych wrażeniach parze nie pozostaje nic innego, jak wyznać sobie nawzajem... koniec uczuć.