Nowy Pekin: cena nowoczesności

Nowoczesny Pekin cechuje zawrotne tempo modyfikacji miasta. Co chwilę powstają tam nowe projekty najlepszych architektów świata, realizujących swe wizje z nieograniczoną swobodą i rozmachem. Kraj daje niczym nieskrępowane możliwości tworzenia, ale ten nowy boom architektoniczny budzi też wiele kontrowersji. O błyskawicznym rozwoju Chin świadczy tempo, w jakim powstają tam drogi, lotniska, nowe budynki. Paradoksalnie najwięcej wolności zapewnia projektantom państwo socjalistyczne, które realizuje swoje ambicje mocarstwowe także na polu architektury. W Pekinie przeważają trzy style architektoniczne. Pierwszy to tradycyjna zabudowa pozostała z czasów cesarskich. Następnym stylem są budowle z lat 50., 60. i 70, które cechuje kanciastość oraz solidne, lecz ubogie wykonanie, ostatnio coraz bardziej dominuje architektura nowoczesna. Przed Igrzyskami Olimpijskimi w 2008 roku Pekin stał się gigantycznym placem budowy, na którym gwiazdy współczesnej architektury realizowały swoje najśmielsze marzenia. Wyburzono całe kwartały tradycyjnej zabudowy, by w ich miejscu wdrożyć nowe rozwiązania konstrukcyjne. W Chinach twórcy mogą realnie wpływać na wygląd wielkich miast. Przekonało się o tym wielu światowej sławy architektów. Norman Foster zaprojektował dla Pekinu terminal lotniczy, który jest obecnie największym budynkiem świata. Szwajcarskim architektom z pracowni Herzog & de Meuron stolica Chin zawdzięcza olimpijski stadion narodowy, ze względu na kształt i strukturę zwany Ptasim Gniazdem. Z kolei Francuz Paul Andreu zaprojektował gmach Teatru Narodowego - ogromną elipsę z tytanu i szkła, otoczoną taflą wody. Pekin stał się przestrzenią realizacji śmiałych projektów architektonicznych, jednak nasuwa się pytanie czy nie odbywa się to kosztem zabytków i tradycyjnego budownictwa?