O mnie, o tobie

Zapytamy każdego z pracowników, którzy będą nas przeprowadzać przez proces digitalizacji o ulubioną taśmę oraz ulubioną historię, która im się przydarzyła, którą znaleźli na taśmie lub którą usłyszeli od współpracowników podczas projektu. To ociepli film i zbliży widza do bohaterów i procesu. Bo clue sprawy to poruszenie wynikające z naprawdę pięknego procesu, a nie przedstawianie maszyn i objaśnianie szczegółów ich działania. Z tego technicznego zakresu chcemy włączyć do filmu krótkie przedstawienie każdego etapu i ewentualnie skupić się na tych bardziej spektakularnych momentach (czułości taśm, ryzyku, delikatności, jaką trzeba mieć, precyzji, historii niepowodzeń, jak czegoś nie udało się uratować lub wręcz odwrotnie - wielkich pozytywnych odkryciach/niespodziankach). Zapytamy archiwistów, czy mają jakieś swoje taśmy. Takie, o których pomyśleli najpierw, jak tylko usłyszeli o projekcie: to koniecznie trzeba zrekonstruować! Taśmy, których było im najbardziej żal, że przepadną, że pochłonie je czas. Dramaturgia - opowiadamy cały czas w czasie teraźniejszym, tak żeby widz był jak najbliżej procesu i opowieści. Zaczynamy tajemniczo, właśnie od nich. Od archiwistów czekających w pustym magazynie, w którym nic się nie dzieje. Powolne zapisywanie kartek, atmosfera raczej nienapawająca nadzieją. Jedna z archiwistek/archiwistów zaczyna opowiadać o tym, jakiej taśmy jej najbardziej żal. Spośród opowiedzianych historii wybierzemy jedną - i właśnie ta taśma poprowadzi nas przez całą serię, żeby ostatecznie doprowadzić do finału - wzruszenia danego archiwisty, który widzi tę jedną wyjątkową dla siebie taśmę w sali kinowej. Może zaprosimy archiwistów z każdego z ośrodków do sali kinowej w Warszawie i będą oglądać te ważne dla nich zrekonstruowane materiały pojedynczo? A może uda się zaprosić bohaterów lub realizatorów tych materiałów - dziennikarza z ośrodka, wydawcę, zwykłych ludzi, którzy te kilkadziesiąt lat temu pojawili się przed ośrodkową kamerą? Dramaturgicznie pomiędzy pierwszym punktem, czyli zamartwieniem się o los tych taśm, po obejrzenie ich w rekonstrukcji - widz obejrzałby cały proces digitalizacji. Aby uzyskać jak najbardziej różnorodny obraz - od wzruszenia, przez śmiech, po trudności - każdą osobę, która będzie przeprowadzała nas przez proces digitalizacji, zapytamy o anegdoty, które właśnie te trzy emocje w nich wywołały. Dzięki dynamicznemu montażowi możemy zbliżyć się wręcz do filmu akcji z przymrużeniem oka.