Obrona powietrzna podczas zimnej wojny

Tuż po zakończeniu II wojny światowej po obydwu stronach byłych wspólników z pola bitwy zaczęły formować się strony politycznych wpływów. Program opowiada o utrzymywanych, w większości, w tajemnicy powietrznych potyczkach między siłami USA i ZSRR, mających miejsce w okresie 40 lat od momentu zakończenia II wojny światowej. W latach 50. ubiegłego stulecia USA i ZSRR zbroiły się zarówno militarnie jak i ideologicznie. Decydującą bronią była bomba atomowa, którą trzeba było skierować do wcześniej ustalonego celu, a do realizacji tego zadania potrzebne były szczegółowe mapy i dokładna znajomość systemu radarowego przeciwnika. Powietrzne szpiegostwo było jednym z najważniejszych sposobów zdobycia wiedzy na temat stanu technicznego zasobów miliatarnych wroga. Miejscem szczególnie nasilonej obserwacji według strategii Pentagonu była granica między Niemcami Wschodnimi i Zachodnimi, strefa powietrzna nad NRD była wykorzystywane przez zachodnich aliantów do lokalizacji baz Armii Radzieckiej. Korytarze powietrzne do Berlina Zachodniego pomogły amerykańskim zwiadowczym siłom powietrznym i ich radarom w ukryciu się między samolotami dostawczymi zaopatrującymi zachodnią część tego miasta. Od czasu do czasu zdarzały się jednak wypadki, jako że Sowieci zestrzeliwali każdy samolot, który zboczył z ustalonego kursu w korytarzu do Berlina Zachodniego.