Opowieść zimowa

Eric Rohmer, filolog z wykształcenia i filozof z zamiłowania, intelektualista i ogromny erudyta, należał do grona krytyków filmowych, którzy wylansowali francuską; nową falę; i w znacznej mierze sami się nią; zrobili;. Przez pewien czas redaktor naczelny miesięcznika; Cahiers du Cinéma;, bastionu tego ruchu, z czasem poróżnił się z radykalnym skrzydłem; nowofalowców;. Zerwał z pismem i krytyką filmową, postanawiając poświęcić się robieniu filmów. Swoje filmy Rohmer najczęściej grupuje w cykle. Obok najbardziej może znanych; Opowieści moralnych;, do których należą m.in.; Kolekcjonerka;,; Moja noc u Maud;,; Kolano Klary; i; Miłość po południu;, zrealizował także cykl; Komedie i przysłowia; (wśród nich m.in.; Noce w pełni księżyca; i; Przyjaciel mojej przyjaciółki; ) oraz; Opowieści czterech pór roku;.; Opowieść zimowa; jest właśnie drugim filmem z tej serii. Rohmer potrafi jak mało kto opowiadać w prosty, ale sugestywny sposób o uczuciach i niepokojach sercowych kobiet, które zawsze grają pierwsze skrzypce w jego filmach. Twierdzi, że odczuwa z nimi znacznie bliższą więź niż z mężczyznami i łatwiej mu się z nimi utożsamiać. Bohaterka; Opowieści zimowej;, Félicie, pracuje w salonie fryzjerskim w Paryżu. Pomieszkuje trochę u swego przyjaciela Loica, trochę u matki, która zajmuje się jej córeczką. Mała Elise to owoc przelotnego związku z Charlesem, poznanym kiedyś podczas wakacji w Bretanii. Przez fatalny zbieg okoliczności Félicie straciła z nim kontakt, nie wie, gdzie go szukać, a on z kolei wyjechał do USA, nieświadom, że we Francji ma córeczkę. Gdy Maxence, fryzjer i kolega z pracy, od dawna zakochany w Félicie, proponuje jej, by z nim zamieszkała w Nevers, dziewczyna przystaje na jego prośbę. Wkrótce jednak zaczyna żałować tej decyzji. Nie kocha Maxence; a, tak jak wcześniej nie kochała Loica. Stale myśli o Charlesie, głęboko wierzy, że wreszcie go odnajdzie. Ale los nie śpieszy się ze spełnieniem jej nadziei.