Oscar

Dobry wodewil, a takim jest "Oscar", musi spełniać trzy warunki: mieć precyzyjną konstrukcję, oszałamiające tempo i aktorów czujących ten gatunek. Edouardowi Molinaro udało się połączyć te wszystkie cechy. Mimo upływu lat, jego "Oscar" nieodmiennie bawi, nie uciekając się przy tym do niewybrednych dowcipów i dwuznacznych gestów. Louis de Funes w swej szczytowej formie i równie znakomici pozostali wykonawcy dają prawdziwy popis gry aktorskiej. Zarówno Louis de Funes, jak i jego filmowa żona Claude Gensac grają tu zresztą role, które wypróbowali wcześniej na deskach scenicznych, film Molinaro jest bowiem ekranową adaptacją sztuki Claude'a Magniera. Tytułowego Oscara grał natomiast w teatrze, w początkach swojej kariery, sam Jean-Paul Belmondo. Dla Bertranda Barniera, bogatego przedsiębiorcy, ten dzień zaczyna się fatalnie, a w miarę upływu godzin wypadki toczą się lawinowo, doprowadzając Barniera niemal na skraj załamania nerwowego. Z samego rana budzi go wizyta niejakiego Christiana Martina, młodego urzędnika z jego firmy, który domaga się podwyżki i prosi o rękę córki swego pryncypała. Barnier chce wyrzucić intruza za drzwi, ale zmienia zdanie, gdy dowiaduje się, że sprytny młodzian okradał go systematycznie przez rok, stosując pewien kruczek cenowo-podatkowy. Zdobył w ten sposób ponad 60 mln franków. Barnier chce koniecznie je odzyskać. Gorączkowo szuka sposobu. Zaraz po wyjściu Christiana Martina w rezydencji Barniera zjawia się młoda dziewczyna, Jacqueline, która prosi go o pomoc. Podając się za jego córkę, podbiła serce Christiana i to właśnie z nią chłopak chce się żenić. Barnier ukrywa pannę w jednym z pokoi i po powrocie Christiana wymusza na nim zwrot skradzionej sumy, którą młodzieniec zainwestował w biżuterię, w zamian za zgodę na ślub. Odzyskawszy klejnoty, biznesmen nie ma już nic przeciwko małżeństwu Christiana i Jacqueline. Genialny plan ojca unicestwia jednak prawdziwa córka Barniera, Colette, zakochana w jego szoferze, Oscarze, którego ojciec wyrzucił niedawno z pracy.