Ostatnie takie trio

Poetycka opowieść o odwiecznych dylematach człowieka, o opozycji między bezinteresowną miłością a pragmatyzmem. Fabuła filmu osnuta jest wokół wątku starego jak świat - rodzice chcą wydać córkę za bogatego konkurenta, tymczasem jej serce należy do młodego, pięknego amanta, niestety, biednego. Według zamysłu scenarzysty, Andrzeja Mularczyka, wiejska panna "Anno Domini 197..." ma poślubić majętnego Amerykanina, faceta z dużą forsą. Wszystko już przygotowane - uczta weselna, sala do tańca, są muzykanci. W chwili, gdy weselny orszak rusza do kościoła, wynajęta orkiestra zaczyna grać melodię, którą zamówił młody mężczyzna. Pozostający do tej pory w cieniu, ukochany dziewczyny ma nadzieję, że melodia, z którą wiąże się wiele wspomnień, skruszy serce narzeczonej. I tak się dzieje. Początkowo posłuszna woli ojców, ucieka od bogatego Amerykanina do ubogiego chłopaka. Na motocyklu odjeżdżają w nieznane. W rolach komentujących akcję występują trzej tytułowi muzykanci. Wybory, jakich dokonuje dziewczyna, sprzyjają konfrontacji. Zróżnicowanie charakterologiczne wspomnianego tria pozwala na zaprezentowanie krańcowo różnych odniesień do świata i wartości moralnych. Epizod z życia wędrownych grajków jest jedynie barwnym tłem, istotna w tym