Ostre dziewczyny

Trzy przyjaciółki wkraczają na niebezpieczną drogę i wyruszają w pełną przygód podróż. W ostatnich latach zaczęto trochę inaczej patrzeć na zjawisko filmów klasy B. Zdarza się bowiem, że tego typu produkcje wynikają z miłości do kina i potrafią w żartobliwy, acz inteligentny sposób nawiązać do filmowej klasyki. Jednym z najbardziej znanych twórców odwołujących się do estetyki kina klasy B jest Quentin Tarantino. Nie przypadkiem częstą inspiracją jest nurt exploitation, szczególnie popularny w latach 60. i 70. Właśnie do tych wzorców nawiązują Ostre dziewczyny Ricka Jacobsona. Trixie, Hel i Camero to zdecydowane na wszystko młode i atrakcyjne kobiety. Postanawiają ukraść diamenty o ogromnej wartości i tym samym zadrzeć z wpływowym przestępcą. Ruszają w podróż, która wywróci wszystko do góry nogami. W filmie Ricka Jacobsona jest niemalże wszystko: piękne kobiety, seks, przemoc czy gęsto ścielący się trup. Ostre dziewczyny to zawieszenie logiki i przyczynowości. Chodzi o nieskrępowaną zabawę z przymrużeniem oka. Mimo wyraźnie rozrywkowego charakteru to kino nie dla wszystkich. Miłośnicy kina exploitation, postmodernistycznych patchworków i kina klasy B będą wniebowzięci. Ostre dziewczyny trochę przypominają Grindhouse: Death Proof Tarantino, lecz są chyba jeszcze bardziej zwariowane i nieprzewidywalne. A Jacobson to specjalista od tego typu produkcji. Wyraziści bohaterowie, szalone tempo i montaż, zabawy formalne (dzielenie ekranu, zwolnione zdjęcia) nie pozwalają się nudzić. Przemoc i hektolitry krwi puentowane są humorem o często absurdalnej tonacji. Całości towarzyszy rockowa i metalowa muzyka idealnie współgrając z fabułą.