Oszust z New York Timesa

Historia dziennikarskich oszustw Jaysona Blaira, reportera "The New York Timesa". Jego wyssane z palca szczegóły wydarzeń i bezczelne plagiaty doprowadziły do kryzysu zaufania czytelników do jednej z najlepszych gazet na świecie. Dokument Samanthy Grant to z jednej strony portret Jaysona Blaira, z drugiej film stawiający ważne pytania dotyczące etyki dziennikarskiej, odpowiedzialności zawodowej i kwestii zaufania do mediów. Blaira uznawany był za "złote dziecko" dziennikarstwa. Na studiach został redaktorem naczelnym gazety uniwersyteckiej, w 1998 roku rozpoczął staż w "The New York Timesie", a rok później pracował tam już jako etatowy reporter. Do 2003 roku napisał ponad 600 artykułów. Przez długi czas w jego tekstach nikt nie zauważał błędów, przeinaczeń i plagiatów. W kwietniu 2003 roku edytor "The New York Timesa", Jim Roberts zadzwonił do Blaira z prośbą o wytłumaczenie zbieżności pomiędzy jego tekstem a artykułem, który ukazał się w "San Antonio Express-New". To był początek końca "złotego dziecka". W toku przeprowadzonego śledztwa na jaw wychodziły coraz to nowe błędy. Sprawa ta obiła się szerokim echem na całym dziennikarskim świecie. Wszyscy zastanawiali się dlaczego działania Blaira nie wyszły na jaw wcześniej. Część środowiska wykorzystała tę sprawę do rozważań na temat tempa pracy i wymagań stawianych dziennikarzom przez wydawców i zbliżającą się cyfryzację prasy. Grant w swoim dokumencie przygląda się jak wyglądała praca dziennikarzy z Howellem Rainesem, ówczesnym naczelnym "The New York Timesa", którego zadaniem było wprowadzić gazetę w nową erę. Reżyserka wysnuwa przypuszczenie, że do skandalu Blaira doprowadził sposób zarządzania Rainesa - skupienie na szybkim, a nie rzetelnym dziennikarstwie. Sam Blair wydaje się nie zauważać szkodliwości swojego czynu, a także jego konsekwencji. Od tej sprawy minęło już 10 lat, a jednak w dobie postępujący cyfryzacji temat etyki i wiarygodności dziennikarskiej ten jest jak najbardziej aktualny.