Otwarte oczy

W hospicjum imienia Jeanne Garnier umiera średnio ponad jedna osoba dziennie. To dziwne. Często ludzie leżą tu dość długo, ich stan jest stabilny. Potem nagle pogarsza się u wszystkich jednocześnie. Ktoś decyduje się odejść pierwszy i mobilizuje pozostałych. Pracownicy hospicjum mówią, że tutaj śmierć czuć wyraźnie. Ale dopóki się żyje, trzeba żyć do końca i, jeśli to możliwe, z fasonem. Pacjenci zwykle nie chcą mówić o jutrze. Żyją chwilą i w chwili. O czym myślą? Czy nienawidzą świata za to, że ich przeżyje? Czy mają żal o dawne przykrości i stracone okazje? Tutaj, dla personelu i pacjentów, śmierć jest częścią życia, chwilą, która wymaga szczególnej dbałości. Jest czymś bezcennym, co naprawdę trzeba przeżyć. Nie należy się jej poddawać - przeciwnie, należy ją powitać i przyjąć, gdy przybywa. Warto o śmierci mówić, by przywrócić należne jej miejsce. Trzeba mieć szeroko otwarte oczy i patrzeć jej prosto w oczy, gdy już przyjdzie.