Palmetto

Dziennikarz Harry Barber wychodzi z więzienia po dwóch latach odsiadki. Mężczyzna został wrobiony w przestępstwo, gdyż naraził się bosom Palmetto, małego miasteczka na Florydzie. Barber tropił korupcję i przestępcze układy, lecz w pewnym momencie stał się niewygodny. Teraz postanawia wrócić do Palmetto. Wkrótce poznaje tajemniczą blond piękność, niejaką Rheę Malroux. Kobieta jest żoną miejscowego, bogatego i skąpego biznesmena, któremu ze względu na chorobę pozostało niewiele życia. Rhea obawia się, iż małżonek nie przepisze jej majątku w spadku, więc obmyśla sprytną intrygę. Zamierza sfingować porwanie ukochanej pasierbicy biznesmana i wyłudzić od niego ogromny okup. Plan jest przemyślany, lecz kobieta potrzebuje pomocnika. W tym celu uwodzi Harry'ego. Dziennikarz zostaje wtajemniczony w podstęp i skuszony łatwą gotówką godzi się na współudział. Ma tylko wykonać telefon z żądaniem okupu. Łatwa i szybka "robota" okazuje się początkiem prawdziwych problemów Barbera. Volker Schlöndorff to reżyser i scenarzysta niemiecki znany głównie z wyrafinowanych, również formalnie, adaptacji wielkich dzieł literatury. Do najbardziej znanych jego obrazów należą Blaszany bębenek wg prozy Güntera Grassa, fabularny debiut Niepokoje wychowanka Törlessa wg Roberta Musila i Homo Faber na postawie powieści Maksa Frischa. Schlöndorff nie unika jednak bardziej konwencjonalnego kina gatunków. Palmetto, zainspirowany prozą Jamesa Hadleya Chase'a, to znakomity przykład estetyki neo-noir, tendencji popularnej w latach 80. i 90. w kinie amerykańskim. Neo-noir nawiązuje do klasycznego czarnego kryminału, korzystając jednocześnie z postmodernistycznych wpływów. Niemiecki twórca zdaje się doskonale czuć i wykorzystywać klisze gatunkowe i schematy typowe dla tego rodzaju kina. Jednocześnie nasyca obraz swoją autorską wrażliwością. Palmetto urzeka stroną formalną, która znakomicie dopełnia, a momentami nawet definiuje fabułę. Sugestywne, nietuzinkowe zdjęcia i plenery Florydy to zasługa operatora Thomasa Klossa.