Pasja życia

Vincent van Gogh w młodości poczuł kapłańskie powołanie. Uwierzył w swoją rolę boskiego wysłannika i postanowił dzielić się słowem Pana, nieść pociechę najbardziej potrzebującym. Poszukał słuchaczy wśród ludności zamieszkującej najbiedniejsze rejony górnicze. Zapaleniec i altruista szybko zyskuje szacunek i uznanie najuboższych, ale i jednocześnie wzbudza niechęć swych przełożonych. Wkrótce wokół niedoszłego kaznodziei dochodzi do dużego zamieszania i Vincent powraca pod opiekuńcze skrzydła rodziny. Zaczyna się jego długotrwała choroba obolałej, nikomu niezrozumiałej duszy. Zaczyna malować. Niczym szaleniec bez chwili wytchnienia przelewa na płótno dręczące go lęki i tęsknoty. Zakochuje się nieszczęśliwie w swej kuzynce Kay. Zostaje odtrącony. Znów ukojenie znajduje w sztuce, która prowadzi go aż do Paryża w kręgi malarzy impresjonistów. W Paryżu zaprzyjaźnia się z Toulose-Lautrekiem i z Paulem Gauguinem (Anthony Quinn). Coraz więcej maluje i coraz bardziej niszczy samego siebie. Jest człowiekiem, który nie potrafi dostrzec sensu swego istnienia, ani pokochać samego siebie takim jaki jest. Z każdym dniem jego choroba pogłębia się. Wkrótce Vincent popada w obłęd. Próbuje nawet zaatakować brzytwą swego najwierniejszego przyjaciela Gaugina, następnie sam okalecza się odcinając sobie ucho. Wreszcie dochodzi do stanu, w którym jego umysł spragniony jest jedynie śmierci. Van Gogh podejmuje kolejną, bodaj piątą próbę samobójczą. Strzela do siebie. Jak wszystko w jego życiu, nawet samobójstwo nie udało mu się od razu.