Perdita Durango

Okrutna i brutalna Perdita Durango spotyka demonicznego i wyzbytego skrupułów przestępcę, Romeo Dolorosę. Razem, już jako kochankowie, podróżują po USA i Meksyku, szukając okazji do konfliktów z prawem. Romeo, nawiedzony ksiądz kultu Santerii, karaibskiej odmiany wudu, dostaje zlecenie od Santosa, swojego szefa, bezlitosnego mafioso o skłonnościach pedofilskich. Romeo ma wykraść... ludzkie płody służące do celów kosmetycznych. Aby "przekonać" swoich bogów i zapewnić sobie powodzenie Romeo wraz z Perditą porywają parę nastolatków, którzy mają być złożeni w ofierze. Od tego momentu zaczyna się istny horror, który boleśnie doświadczy wszystkich bohaterów opowieści. Oparty na powieści Barry'ego Gifforda obraz Áleksa de la Iglesii, kontrowersyjnego hiszpańskiego reżysera, jest wybuchowym połączeniem często skrajnych estetyk. Przywołując na myśl twórczość Roberta Rodrigueza, Quentina Tarantino czy wczesnego Davida Lyncha (w jego Dzikości serca po raz pierwszy pojawiła się postać Perdity Durango) twórcy połączyli brutalny film drogi z dziwaczną historią związku dwojga cynicznych przestępców, okraszając obraz potężną dawką przemocy, seksu, wyuzdania, okrutnych praktyk pseudoreligijnych i wszelkiego rodzaju ludzkich anomalii. Efektem jest wrażenie "świata postawionego na głowie", wypełnionego bezinteresowną przemocą, gwałtem i poniżaniem innych. Żadna z prezentowanych postaci nie budzi sympatii, bohaterowie wydają się uosobieniem wszelkiego zła, zaś fabuła zdaje się zmierzać do samounicestwienia. Przed wrażeniem niezrozumiałego chaosu chroni jednak czujność reżysera. Obraz wypełniony jest czarnym humorem, licznymi surrealistycznymi sekwencjami, a poprzez sugestywne wykreowanie świata poza dobrem i złem otrzymujemy całkiem ciekawą analizę współczesnej popkulturowej papki, ponowoczesnej świadomości i miałkich, papierowych ludzi automatycznie przenoszących wzorce zachowań podpatrzone we wszędobylskich mediach.