Piekło na pacyfiku

Rozpisany na dwie postaci dramat wojenny, którego akcja rozgrywa się na zagubionej gdzieś na Pacyfiku maleńkiej, pięknej wysepce. Do tego rajskiego zakątka, który staje się pułapką dla dwóch rozbitków - żołnierzy wrogich armii, docierają tylko odległe echa wojny: czasami w pobliżu wyspy przelatuje wojskowy samolot, kiedy indziej dobiega odgłos trwającej gdzieś, dziesiątki kilometrów dalej, kanonady. Wojna zbliża się już ku końcowi, szala zwycięstwa przechyla się na stronę aliantów, ale pokój na świecie jeszcze ciągle jest marzeniem. Nad maleńką wyspą rozbił się samolot amerykańskiego lotnika. U wybrzeży tej samej wysepki woda wyrzuciła też na brzeg japońskiego rozbitka - kapitana Kurodę. Obaj po raz pierwszy zauważają się wzajemnie na plaży, przy której Japończyk założył sobie prowizoryczne obozowisko, zaś Amerykanin zaszył się w zaroślach. Jeden zdołał zgromadzić spory zapas wody pitnej, drugi dysponuje bronią - ma przy sobie nóż. Mężczyźni obserwują się bacznie, robią groźne miny, wykonują buńczuczne gesty, pokrzykują na siebie złowieszczo. Każdy z nich, wystraszony obecnością nieprzyjaciela, odczuwa zarazem coś w rodzaju ulgi, że na tym końcu świata nie jest zupełnie sam. Ale honor i strach nie pozwalają im na inne, bardziej pokojowe zachowanie. Między mężczyznami zaczyna się więc swoisty pojedynek. Spragniony pilot wielokrotnie próbuje podkraść się do wody zebranej przez kapitana. Ten zaciekle broni prymitywnego zbiornika, w efekcie traci cały zapas cennej cieczy. Podczas pościgu przez dżunglę dopada wreszcie Amerykanina i bierze go do niewoli. Przywiązawszy go do wielkiej kłody, poniża go, zmusza do wykonywania bezsensownych poleceń, wrzeszczy, by okazać swoją władzę. Jeniec z ponurym spokojem znosi te "tortury", a w końcu, uwolniwszy się z więzów, odwzajemnia się Japończykowi tym samym. Po tej lekcji pokory obaj zaczynają patrzeć na siebie z mniejszą nienawiścią. Trudne warunki zmuszają ich też w końcu do połączenia sił.