Piekło w Tangerze

Pomysł na scenariusz filmu jego autor Paul Piedfort zaczerpnął z życia. To historia dwóch belgijskich kierowców autokaru, którzy w 1996 r. zostali niesłusznie aresztowani przez marokańskie służby celne pod zarzutem przemytu narkotyków przez granicę i skazani na długoletnie więzienie. Deurne, 25 sierpnia 1996 r. Zatrudniony w firmie przewozowej Marcel Van Loock wybiera się w kurs do Maroka. Żegna go żona Agnes, która tym razem jest dziwnie niespokojna, oraz nastoletnia córka i kilkuletni synek. Na zewnątrz czeka coraz bardziej zniecierpliwiony zmiennik, Wim Moreels. Kierowcy są już spóźnieni, mają przewieźć autokarem grupę Marokańczyków. Na miejscu zbiórki okazuje się, że jedzie z nimi także sam szef firmy przewozowej, Jack Scholten, któremu towarzyszy ponętna Veronique. Celem podróży jest Tanger, gdzie hojny szef zarezerwował dla swoich kierowców luksusowy hotel. W drodze powrotnej Scholten nagle zmienia dotychczasowe plany i wraz z Veronique postanawia lecieć samolotem do Paryża, a Marcel i Wim mają ich później stamtąd zabrać. Żaden z nich nawet się nie spodziewa, że wkrótce wszystko się skomplikuje. Przy wjeździe na prom marokańskie służby celne dokładnie sprawdzają belgijski autokar, nie zwracając najmniejszej uwagi na coraz większe zniepokojenie i sprzeciw kierowców. W końcu w luku na bagaże najbardziej zaciekły z celników rozwala prowizoryczną ścianę z tektury, pod którą ukryto ponad 300 kilogramów haszyszu w niewielkich paczkach. Zszokowani kierowcy domyślają się, że zostali wrobieni przez szefa w narkotykową aferę. Próbują się tłumaczyć, że nie mieli pojęcia o trefnym ładunku, ale nikt ich nie chce słuchać. Zostają aresztowani i wkrótce dołącza do nich również zatrzymany Scholten. I chociaż szef od razu przyznaje się do winy, na ławie oskarżonych w sądzie zasiadają wszyscy trzej, a prokurator domaga się za próbę przemytu narkotyków najwyższego wymiaru kary. Jack Scholten zostaje skazany na 7 lat więzienia, Marcel Van Loock i Wim Moreels dostają po pięć lat.