Po prostu miłość

Spotkanie na planie Po prostu miłość tak znakomitych aktorów jak Dustin Hoffman i Emma Thompson budzi zainteresowanie. Dodatkową ciekawość powoduje osoba Joela Hopkinsa. Ten młody angielski reżyser i scenarzysta już swoim debiutem, Jump Tomorrow, zwrócił na siebie uwagę widzów i krytyki. Harvey Shine jest mężczyzną w średnim wieku mieszkającym w Nowym Jorku. Życie Harveya zdaje się toczyć normalnie. Ma od lat pracę związaną z przemysłem muzycznym (podkłada muzykę pod reklamy) i stałe, niezłe dochody. Niestety jego sprawy osobiste pozostają w ruinie. Harvey jest rozwiedzionym samotnikiem. Od dawna nie widział Susan, swej córki, która mieszka w Londynie. Właśnie wychodzi za mąż i Harvey postanawia lecieć na ślub i wesele. Tuż przed odlotem okazuje się, że dni Harveya w pracy są policzone. Szef informuje go, że chyba nadszedł czas na młodszych. Zdruzgotany tą wiadomością Harvey z trudem może odnaleźć się w Londynie, w towarzystwie córki i byłej żony będącej obecnie z innym mężczyzną. Dodatkowo Susan w szczerej rozmowie oznajmia Harveyowi, że do ołtarza będzie prowadził ją obecny partner matki. Harvey czując się kompletnie przegranym, chce jak najszybciej wracać do Nowego Jorku. Może zdoła uratować posadę? Siedząc w jednym z londyńskich barów poznaje Kate Walker. Kobieta pracuje w obsłudze lotniska i wiedzie nudne, samotne życie, co jakiś czas przeplatane nieudanymi randkami w ciemno. Po prostu miłość to nie tylko klasycznie - chciałoby się powiedzieć: staroświecko - zrealizowany melodramat. To także elementy komedii romantycznej oraz słodko-gorzki portret samotnych ludzi żyjących w wielkich aglomeracjach. Tradycyjnym, gatunkowym motywom (przypadkowe spotkanie; randka, która nie dochodzi do skutku; przyjęcie weselne rozładowujące atmosferę) towarzyszą ironiczne, niepozbawione głębszej refleksji obserwacje. Postaciami dominującymi na ekranie są Harvey (Dustin Hoffman) i Kate (Emma Thompson). Mimo to twórcy umiejętnie portretują drugi plan, starannie zarysowując tło obyczajowe. Za zdjęcia (sugestywny Londyn) odpowiedzialny jest John de Borman (Goło i wesoło, Joint Venture). Zabawnym motywem i zarazem polskim akcentem jest wątek matki Kate i jej tajemniczego sąsiada z Polski (film warto obejrzeć z napisami końcowymi). Obraz Hopkinsa to film o wielkim, niespodziewanym, choć też i dojrzałym uczuciu, które może dotknąć każdego. Nawet osoby, którym wydaje się, że większość życia mają za sobą. Nominacje do Złotego Globu dla Dustina Hoffmana i Emmy Thompson.