Pocztówki z Republiki Absurdu

Choć akcja filmu została ulokowana w 2014 roku w Polsce, w naszym kraju wciąż w najlepsze panuje komunizm, bowiem ćwierć wieku wcześniej obrady Okrągłego Stołu i transformacja zakończyły się fiaskiem. Warszawa, 20 lutego, 2014 roku. Na Ukrainie wrze, tymczasem w Polsce trwają obchody 70 - lecia PRL - u. W udekorowanej propagandowymi plakatami stolicy odbywa się plenum KC PZPR. Plac Zbawiciela zdobi kwietna instalacja symbolizująca sierp i młot, nad centrum górują dwa majestatyczne Pałace Kultury. "Pocztówki z Republiki Absurdu" to film niezwykły, a przy tym przewrotny. Wszechobecne kolejki, lekcje WF - u z maskami przeciwgazowymi na głowie. W lokalach gastronomicznych podają kawę po 170 tys. zł, w kafejkach internetowych - chiński odpowiednik Facebooka w rosyjskiej wersji językowej, łączący w sieci obywateli krajów bloku wschodniego. Telefony komórkowe są dostępne tylko na kartki. Szare ulice udekorowano propagandowymi plakatami, a z "Dziennika Telewizyjnego" płyną doniesienia o wydarzeniach na Ukrainie, przerywane okolicznościowymi reklamówkami, w których Magdalena Różczka i Jan Wieczorkowski z entuzjazmem deklamują: "Mieszkamy w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. I jesteśmy szczęśliwi". Do takiej stolicy Polski przyjeżdża Anna Sundgren, młoda szwedzka reżyserka. W kraju nad Wisłą zamierza zrealizować film dokumentalny, odtwarzający polskie realia, chce pokazać swoich rówieśników, którym przyszło żyć w komunizmie. Anna poznaje Marię, która będzie jejtłumaczką i przewodniczką po Warszawie, oraz Julię i Karola, którzy nie bacząc na konsekwencje, opowiadają jej o swojej codziennej egzystencji. "Pocztówki z Republiki Absurdu" to uchwycony ukrytą kamerą obraz PRL - u, który właśnie obchodzi jubileusz 70 - lecia. Anna Sundgren ze zdumieniem przygląda się szarej rzeczywistości, która nie pozostawia nadziei na lepsze jutro. Orwellowski w klimacie dokument przedstawia Warszawę, w której stały element krajobrazu stanowią kolejki po talony i kolejki z talonami po podstawowe produkty. To świat, w którym czas zatrzymał się w miejscu, utopijna wizja socjalizmu zakorzeniła się w świadomości Polaków żyjących z dnia na dzień, bez złudzeń o lepszym jutrze. Jedynie młodzi jeszcze w coś wierzą i próbują łamać ustalony porządek. Film powstał w koproduckji Telewizji Polskiej, Narodowego Instytutu Audiowizualnego oraz Programu 2 TVP. Wykorzystano materiały archiwalne Telewizji Polskiej S. A. (m.in. nagrania ze strajków w 1988 roku i obrad Okrągłego Stołu w 1989 roku) oraz fotografie Chrisa Niedenthala.