Pod słońcem

Szwedzkie kino wciąż wydaje się światowej publiczności osobliwe. Oryginalne poczucie humoru, egzotycznie brzmiący język, odrębna filozofia życiowa, a przy tym hermetyczna, trzymająca na dystans resztę Europy kultura - to wszystko sprawia, że szwedzkie filmy wywołują podszytą nieufnością dezorientację. Ironia miesza się z realizmem, a czarna komedia przeobraża w społeczny dramat. Ale z tego gatunkowego melanżu, podpartego specyficzną szwedzką wrażliwością powstaje kino świeże, wymagające, a czasem wręcz artystycznie wstrząsające, choć często zamknięte w kontrowersyjnej, trudnej do zaakceptowania poetyce. Nie inaczej jest z opartym na angielskiej powieści obrazem Colina Nutleya "Pod słońcem", przez jednych uznanym za znakomity przykład nowego kina artystycznego, przez innych nazwany nudnawą, reżyserską wprawką. Bohaterem "Pod słońcem" jest analfabeta Olof (Rolf Lassgard), który po śmierci rodziców sam utrzymuje farmę. Jego jedynym przyjacielem jest Eric (Johan Widerberg), miejscowy "James Dean", wywodzący swój kodeks moralny z amerykańskich filmów i z dumą podtrzymujący tytuł największego kobieciarza w wiosce. Do jego najwierniejszego audytorium należy Olof, który ze wstydem ukrywa swój kompletny brak doświadczeń seksualnych. Pewnego dnia prawiczek Olof, zachęcony erotycznymi sukcesami przyjaciela, wykupuje w gazecie ogłoszenie matrymonialne. Odpowiada na nie Ellen (Helena Bergström), piękna, zmysłowa, wielkoduszna i tajemnicza, a jej pojawienie się we wsi jest początkiem niemal nowej epoki. Jednak równie szybko, jak Olof się w niej zakochuje, zaczyna jej pożądać Eric. Obaj zaś nie mogą opędzić się od pytania: po co tak naprawdę przyjechała? I czy jest wcieleniem anielskiej dobroci czy szatańskiego zła?