Polskie orlęta na pakistańskim niebie

W 1947 r. , gdy Pakistan powstawał jako niepodległe państwo, nowy rząd tego kraju zwrócił się do dowództwa lotniczego brytyjskiej armii z prośbą o wskazanie pilotów najbardziej doświadczonych i zaufanych, którzy by mogli podjąć zadanie utworzenia sił powietrznych w Pakistanie. Brytyjscy specjaliści zaproponowali polskich oficerów, pilotów, którzy wciąż po zakończeniu II wojny światowej, pozostawali w składzie armii brytyjskiej, a mieli najlepsze osiągnięcia bojowe. Na ochotnika, jako dowódca przyszłej grupy pilotów tworzących siły powietrzne Pakistanu, zgłosił się bardzo młody oficer, Władysław Turowicz, wraz z żoną Zofią, także pilotką, cywilną i spadochroniarką. Oboje przeszli przez piekło zesłania na Syberię, uratowani przez Armię gen. Andersa dotarli do Anglii i tam walczyli o wolność dla świata, dla Polski. Nie mogli wrócić do Ojczyzny, zniewolonej przez sowiecki totalitaryzm. Zorganizowana została grupa kilkunastu pilotów, którzy przylecieli do Pakistanu w 1947 r. pod dowództwem Turowicza. I tak rozpoczęły się narodziny Pakistańskich Sił Powietrznych, do dzisiaj uchodzących za najbardziej profesjonalne i bojowe w świecie. Turowicz bardzo szybko został awansowany do stopnia generała, jest otaczany czcią na miarę Żwirki i Wigury w Polsce. Każdy pakistański pilot zna jego życiorys, dąży do zdobycia takich umiejętności jak jego Hero - Turowicz. Mistrz na pakistańskim niebie. Generał zmarł pod koniec lat 70. Pochowany jest w Karaczi. Nikomu nigdy nie było solą w oku, że państwo Turowiczowie to katolicy. W filmie wspomnienia kilku generałów pakistańskich, najbliższych przyjaciół i wychowanków gen. Turowicza.