Potyczki z Jeannie

Matt Hobbs to utalentowany, lecz niemający specjalnego szczęścia aktor. Przyjechał kilka lat temu do Hollywood z marzeniami o wielkiej karierze. Niestety ostatnie miesiące to pasmo niepowodzeń. Nikt nie składa mu propozycji aktorskich, a Matt z coraz większym trudem wiąże koniec z końcem. Dochodzi do tego, że zatrudnia się jako szofer bufonowatego producenta filmowego. Pewnego dnia na głowę Matta spada jeszcze jeden problem. Była żona niespełnionego aktora podsyła mu ich sześcioletnią córkę na "chwilowe" wakacje. Matt nie wie, że w rzeczywistości kobieta idzie na wiele lat do więzienia i odtąd to on będzie się musiał zająć wychowaniem córki. Dziewczynka okazuje się dzieckiem niezwykle temperamentnym, żywym, ale też sprawiającym ciągłe problemy. Matt stanie przed podwójnie trudnym zadaniem. Jak zapanować nad krnąbrną córką i jednocześnie godziwie zarobić na ich wspólne utrzymanie? Początkowo film Brooksa miał być musicalem. Okazało się jednak, że testowe projekcje nie wypadły najlepiej i reżyser postanowił wycofać się z tego pomysłu. Wycięto sceny taneczne oraz dokręcono resztę sekwencji fabularnych. Wydawać by się mogło, że taka geneza powstania filmu musi zakończyć się klapą. O dziwo Potyczki z Jeannie wychodzą z całego zamieszania obronną ręką. Twórcom udało się zgrabnie połączyć komedię z elementami dramatu i filmu obyczajowego. Satyra na hollywoodzki show- biznes, ironicznie wniknięcie za kulisy Fabryki Snów splata się ze słodko-gorzką historią Matta i jego kilkuletniej córki. Obnażenie mechanizmów rządzących przemysłem filmowym, ukazane w komediowej otoczce problemy wychowawcze, a także wątek romansowy tworzą koherentną całość. To w dużej mierze zasługa ludzi pracujących nad filmem. Doświadczenie Brooksa (również jako scenarzysty), klasa zdjęć operatora Michaela Ballhausa (Małżeństwo Marii Braun, Ostatnie kuszenie Chrystusa, Dracula) oraz muzyka Hansa Zimmera (Thelma i Louise, Król lew, Gladiator) nie pozostawiają pola do krytyki. Zwyczajowo prawdziwym ekranowym magnesem jest Nick Nolte, lecz i role drugoplanowe zapadają w pamięć.