Praca domowa

Ożarów - podwarszawskie miasteczko, jakich wiele wokół stolicy. Mieszka tam grupa bohaterów reportażu: dziewcząt i chłopców, nastolatków w wieku 15-16 lat, uczniów ostatnich klas gimnazjum lub świeżo upieczonych licealistów. Wszyscy pochodzą z tzw. dobrych domów, rodzice utrzymują ich, zapewniają kieszonkowe. I na tyle, na ile to konieczne, nastolatkowie starają się im nie podpadać. Inna sprawa, że rodzice bardzo często nie wiedzą, jak ich latorośle spędzają czas. A młodzi "imprezują" dużo i chętnie. Alkohol, papierosy, skręty to nieodłączne atrybuty dobrej zabawy. I, oczywiście, dziewczyny - najlepiej ładne i "chętne". Do nauki bohaterowie filmu za bardzo się nie garną, chociaż pytani o plany i marzenia, chłopcy, bo to im głównie autorka filmu oddaje głos, zapewniają, że chcą się dalej kształcić, myślą o studiach. Wierzą, że dyplom zapewni im lepszą przyszłość, choć nie wszyscy chcą jej szukać w kraju. Jedno wiedzą jednak na pewno: chcą mieć pieniądze. Pracować najlepiej we własnej firmie, a w każdym razie za solidną pensję. Widzieli, jak z chwilą zamknięcia ożarowskiej fabryki kabli często całe rodziny z dnia na dzień znalazły się bez środków do życia, niekiedy także ich rodzice. Nie chcą doświadczyć czegoś podobnego. Nie zamierzają też zbawiać świata. Ważne jest to, co dotyczy im, czego oni potrzebują i chcą. Za wszelką cenę pragną dorosłości. Ale niedojrzałość, brak doświadczenia, pogarda dla autorytetów sprawiają, że bohaterowie filmu realizują to pragnienie w sposób karykaturalny, wynaturzony, zbliżający ich do młodzieży z marginesu. Szalonymi, mocno zakrapianymi imprezami zagłuszają strach przed ową wymarzoną dorosłością, przed koniecznością włączenia się w powszechny wyścig szczurów. Zaskakuje zwłaszcza wulgarność i agresja dziewczyn, które nie ustępują kolegom w piciu i paleniu, a pobicie nielubianej koleżanki w szkole traktują jak dobrą rozrywkę. Wszyscy bez wyjątku chcą być zauważeni, podziwiani, kochani, bo przecież są tacy wspaniali, wszystko mogą i wszystko potrafią.