Proszę raz zapukać i czekać

Filmowy zapis dnia pracy warszawskiego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Przygnębiający obraz jednej z ważniejszych instytucji państwowych, zarejestrowany 29 lipca 1977 roku. Widz ma okazję obserwować codzienny tryb pracy urzędu zajmującego się sprawami ludzi starszych i schorowanych, emerytów i rencistów. W wąskich korytarzach siedzą starzy, zmęczeni ludzie. Niektórzy od wielu miesięcy próbują cokolwiek załatwić, czegoś się dowiedzieć. Upominają się o nienadchodzące od miesięcy wypłaty, proszą o korekty wyliczeń. Odsyłani od okienka do okienka, poganiani, niedoinformowani, odchodzą często z kwitkiem, by za miesiąc, dwa znów pojawić się w tym samym miejscu. Jakby dla zrównoważenia tych scen, kamera pokazuje też "drugą stronę okienka": zatłoczone pokoje, sterty dokumentów, teczek, papierów, staromodne maszynki do liczenia. Nic jednak nie jest w stanie zatrzeć wrażenia, że starzy ludzie są tu lekceważeni, przesuwani jak rzeczy, traktowani jak uprzykrzeni petenci. Bezradnie podążają korytarzami, na każdym niemal kroku trafiając na wywieszki typu: "W sprawach rentowych interesantów załatwia okienko nr 330" (zmieniają się tylko rodzaje spraw i numery okienek, które "załatwiają"), "Informacji w pokoju nie udzielamy", "Proszę raz zapukać i czekać".