Przedmowa do ciszy

Tomasa Tranströmer zadebiutował poetycko w 1954 roku. Później poznał Monikę i ożenił się z nią. Przez kilka lat oboje mieszkali w służbowym lokalu w zakładzie karnym dla młodzieży, gdzie Tomas pracował jako więzienny socjolog. Tam właśnie przyszły na świat dwie córki Tranströmerów. Coraz bardziej znany i uznawany poeta często wyjeżdżał za granicę na zaproszenia wydawców, czytelników i kolegów po piórze. Na wiosnę roku 1990 ulegając namowom Josifa Brodskiego, laureata literackiej Nagrody Nobla, pojechał z żoną na miesięczny urlop do Wenecji. Bardzo źle znosił ciemne, wilgotne mieszkanie nad kanałem. Dręczyły go nocne koszmary. Owe mroczne nastroje znalazły odbicie w poemacie "Gondola żałobna" inspirowanym tak samo zatytułowaną kompozycją Ferenca Liszta, który poświęcił utwór ostatnim dniom życia zmarłego w Wenecji swego przyjaciela, Ryszarda Wagnera. Przeczucie nadchodzącego nieszczęścia ziściło się parę miesięcy później. W listopadzie 1990 roku Tranströmer doznał ciężkiego wylewu. Odtąd jest niemy i częściowo sparaliżowany. Ale nadal tworzy. Dzięki sprawnej lewej dłoni może nawet oddawać się ulubionej grze na pianinie. Zaś głosem poety jest Monika. Towarzyszy mężowi w podróżach z wieczorami autorskimi po różnych krajach, między innymi Polsce, gdzie w 2000 roku w Krakowie wiersze szwedzkiego twórcy prezentował słuchaczom Czesław Miłosz. Autorzy filmu odwiedzają Sztokholm i cichą wyspę Runmarö, a także wypełnioną tłumami turystów Wenecję. Przedstawiają archiwalne zdjęcia z rodzinnych zbiorów bohatera. Obrazom towarzyszy muzyka Liszta, Wagnera, Griega i Mahlera, poezje Tomasa Tranströmera czyta Krzysztof Kolberger.