Przez dotyk

Fabularny debiut Magdaleny Łazarkiewicz, obsypany nagrodami na festiwalach krajowych i zagranicznych, dość długo musiał czekać na swą telewizyjną premierę. Czy powodem była drastyczność poruszanego tematu, wręcz fizjologiczny naturalizm, drażniący ton deprecjacji człowieka wobec odwiecznego rytmu biologicznego? Oto bowiem w niewielkiej salce starego szpitala ginekologicznego na sąsiednich łóżkach spotykają się dwie kobiety. Teresa jest brzydką, chudą dziewczyną, chorą na raka. Nie chce żyć, zgwałcona przez ojca odizolowała się psychicznie od świata, nie potrafi i nie chce nawiązać kontaktu z innymi. Z wolna zapada się w nicość, czekając na rychły koniec smutnej egzystencji. Anna, piękna tancerka, szczęśliwa żona i matka kilkuletniego synka, jest po raz kolejny w ciąży. Ze wszystkich sił pragnie wyzdrowieć. Jej potężna wola życia staje się dla Teresy impulsem wiodącym do ocalenia. Od chwili, gdy zetkną się ze sobą dłonie obu kobiet, widać, jak życiodajna siła przepływa z jednej do drugiej. Ten tajemny, metafizyczny proces ma stosunkowo prostą przyczynę: serdeczność i zainteresowanie Anny, początkowo niechętnej wszelkiemu sąsiedztwu w szpitalnej sali, uaktywnia w Teresie to, co wydawało się bezpowrotnie umarłe: wolę istnienia. Ale ów przepływ siły życia działa niczym klepsydra. Im więcej jest go w Teresie, tym słabsza iskierka ożywia istnienie Anny. Przejmujące, wiarygodne psychologicznie kreacje stworzyły w tym filmie Maria Ciunelis w roli Teresy i Grażyna Szapołowska jako Anna. Choć "Przez dotyk" był pierwszym filmem Magdaleny Łazarkiewicz, widać w nim dojrzałość myślową, wrażliwość i indywidualność autorki, a nawiązania stylistyczne do obrazów Zanussiego, Żebrowskiego czy Bergmana, świadczą tylko na jego korzyść. Dramat obyczajowy, psychologiczny,