Ptaku mojego serca

Filmowy portret Haliny Poświatowskiej z Mygów (1935-1967), wybitnej autentystki polskiej poezji, postaci nietuzinkowej, intrygującej i tragicznej. Urodzona w Częstochowie, studiowała filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim i w Smith College w Northampton w USA, gdzie jednocześnie leczyła się w kilku szpitalach. Nabyta we wczesnym dzieciństwie poważna choroba serca zdeterminowała jej życie i zaciążyła na charakterze jej twórczości, będącej świadectwem dramatycznych zmagań młodej kobiety z nieuchronnie zbliżającą się śmiercią. Już jako mała dziewczynka uświadomiła sobie powagę stanu swego zdrowia. Do szkoły chodziła ledwie przez kilka miesięcy w życiu. Potem były długotrwałe pobyty w szpitalach i sanatoriach. Matka zainteresowała ją literaturą, rozbudziła w niej intelektualny niepokój i ciekawość świata. W 1951 roku Halina po raz pierwszy trafiła do III Kliniki Chorób Wewnętrznych AM w Krakowie. Opiekujący się nią lekarz zachęcił ją do pisania, pomogła mu w tym Wisława Szymborska, która wprowadziła młodą dziewczynę świat poezji. W 1954 roku Halina Myga wyszła za mąż za Adolfa Poświatowskiego, studenta Łódzkiej Szkoły Filmowej, człowieka jeszcze poważniej chorego niż ona. Poznali się w sanatorium. Wkrótce została wdową. Potem bardzo skomplikowana operacja serca przeprowadzona w Filadelfii dała jej dziewięć lat życia. Kolejnej operacji na otwartym sercu nie przeżyła. Jej twórczość, lekceważona przez krytyków za życia poetki, stała się bardzo znana po jej tragicznej śmierci. Poświatowska zadebiutowała tomem "Hymn bałwochwalczy" (1958), potem wydała "Dzień dzisiejszy" (1963) i "Odę do rąk" (1966), pośmiertnie ukazało się "Jeszcze jedno wspomnienie" (1968).