Raj: Wiara

Świeżo nawrócona na katolicyzm Anna Maria wykorzystuje każdą wolną chwilę na modlitwy, umartwienia i działalność misjonarską. Kiedy jednak do jej domu po długiej nieobecności wraca sparaliżowany mąż - muzułmanin, wiara kobiety zostaje wystawiona na ciężką próbę. "Słowem, które najlepiej podsumowuje trylogię Ulricha Seidla, jest rozpacz" - napisał jeden z krytyków. Trudno odmówić mu słuszności. W drugiej części filmowego tryptyku austriackiego reżysera, noszącej tytuł "Raj: Wiara", nie sposób bowiem odnaleźć ani "raju" (jako synonimu bezgranicznego szczęścia), ani prawdziwej "wiary". Jest za to dojmująca tęsknota zagubionych i raniących się nawzajem ludzi za miłością oraz próba zapełnienia egzystencjalnej pustki czymś, co głównej bohaterce filmu wydaje się głęboką pobożnością, a w rzeczywistości jest mieszaniną dewocji, hipokryzji, erotycznej perwersji o wręcz bluźnierczym zabarwieniu oraz tyleż obsesyjnego, co powierzchownego kultu "czystości". Bohaterowie filmu, z Anną Marią na czele, są życiowymi rozbitkami, którym los nie poskąpił cierpienia i z tym cierpieniem nie potrafią sobie poradzić. Pragną miłości, ale nie umieją obdarzyć nią innych. Nabil, sparaliżowany mąż Anny Marii, natarczywie domaga się fizycznej bliskości, czułości, namacalnego dowodu uczuć żony. Nie czyni jednak żadnego wysiłku, by poszukać drogi do zamkniętego w skorupie zimnej dewocji serca najbliższej mu kobiety. Kiedy nie dostaje tego, czego pragnie, po prostu wpada w furię. Z kolei Anna Maria, gorliwie czyniąca pokutę i nawracająca innych, napotyka na mur obojętności, krytyki, agresji i niezrozumienia. Jakby ci, którym natarczywie jak Nabil wprasza się do mieszkań, podświadomie wyczuwali bijący od niej chłód i apodyktyczność. Pouczająca kalekiego męża na temat sensu cierpienia nie potrafi jednocześnie pojąć, że ten antypatyczny, odpychający mężczyzna także może nadać sens jej późno odkrytej wierze, której najgłębszą rację istnienia stanowi przecież miłość. Austria, czasy współczesne. Anna Maria jest żyjącą samotnie, dojrzałą kobietą, pracującą w pracowni rentgenologicznej. Dwa lata temu rozstała się z mężem, który uległ wypadkowi i został sparaliżowany od pasa w dół. Bolesne doświadczenia popchnęły Annę Marię na drogę wiary. Nawrócona na katolicyzm zaczyna go wyznawać z neoficką gorliwością, od której tylko krok do podszytej poczuciem wyższości dewocji i fanatycznej przesady. Anna Maria zapełnia dom religijnymi obrazami, przy drzwiach instaluje naczynko z wodą święconą, organizuje spotkania grupy modlitewnej, a urlop wykorzystuje na pielgrzymowanie po domach i namawianie ludzi do wspólnej modlitwy i zmiany dotychczasowego, grzesznego życia. Nierzadko jej ewangelizacyjny zapał przyjmuje - oględnie mówiąc - osobliwą postać. Kobieta bowiem regularnie obnaża się przed wiszącym na ścianie krzyżem, by się biczować, pokutując za popełniane przez innych grzechy nieczystości. W czasie modlitwy zachwyca się fizyczną urodą Jezusa, zaś w chwili wewnętrznego kryzysu nie zawaha się zdjąć krzyż ze ściany i spać z nim jak z mężem. Kiedy do domu po dwóch latach powraca Nabil, mąż Anny Marii, jej wiara zostaje wystawiona na ciężką próbę.