Recepta na klęskę

Czy jesteśmy w stanie poświęcić wygodny styl życia dla ratowania planety? Ile możemy zrobić sami, nie zrzucając odpowiedzialności na innych? - te pytania stawia sobie autor "Recepty na klęskę" John Webster. Nie chcąc być gołosłownym, przeprowadza desperacką naradę z najbliższymi i podejmuje decyzję, że przez rok on i jego rodzina będą stosować dietę z niską zawartością dwutlenku węgla. Film jest dokumentalnym zapisem przebiegu tego eksperymentu. Na początek Websterowie eliminują ze swego życia ropę naftową i jej pochodne. "Koniec z samochodem i plastikiem" - obwieszcza zapalony do pomysłu ojciec. Rodzina przechodzi na transport publiczny, zamiast auta korzysta z autobusu (taksówka to jednorazowy kompromis), zamiast trujących atmosferę samolotów wybiera kolej. W odstawkę idzie tym samym wygoda i komfort. Nie trzeba długo czekać na emocjonalne skutki nowego sposobu życia. Rodzinne szczęście zostaje rzucone na szalę - znika sielanka, gromadzą się chmury. Dorośli wszczynają utarczki: o używanie plastikowych torebek, o stosowanie pasty do zębów potajemnie kupowanej dla dzieci przez żonę Johna (preparatu z soli i sody nie są w stanie używać), o skalę całego przedsięwzięcia. Autor filmu w bardzo uczciwy sposób przekazuje prawdę na temat rodzinnego eksperymentu, pokazując, jak wysoka bywa cena zmiany stylu życia. On sam z czasem zaczyna przypominać inkwizytora polującego na czarownice, a jego rodzina powoli schodzi do podziemia. Oczywiście eksperyment ma też dobre strony. Nowa "dieta" naprawdę służy otoczeniu (emisja gazów cieplarnianych w otoczeniu zmniejsza się o połowę). Wraz ze zniknięciem wyręczających ze wszystkiego maszyn w życiu Websterów pojawia się też zupełnie nowa wartość - wspólnie spędzany czas i bliskość, o której istnieniu zapomnieli.