Redaktor. Wielcy rodacy

Obiegowa opinia na jego temat głosi, że jest despotą, pełnym rezerwy i dystansu wobec najbliższych, nie mówiąc o dalszych współpracownikach. Unika publicznych wystąpień, jest czasami wręcz ostentacyjnie małomówny, a do tego nieśmiały i naiwny. Biorąc pod uwagę te cechy charakteru, trudno właściwie zrozumieć, jak Jerzemu Giedroyciowi udało się utrzymać przez tyle lat przy życiu Instytut Literacki i sprawić, że "Kultura" pozostaje niezmiennie od lat najlepszym polskojęzycznym miesięcznikiem i to na własnym rozrachunku. Paryska "Kultura" stała się legendą, tak jak żywą legendą jest jej założyciel. Urodził się w 1906 r. w Mińsku. Ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim. W czasie studiów związał się z organizacją "Myśl Mocarstwowa", redagował jej pisma, m.in. "Bunt Młodych" (od marca 1937 wychodzący jako tygodnik "Polityka"). We wrześniu 1939 r. Giedroyc opuścił kraj. Pracował w ambasadzie polskiej w Bukareszcie. W 1941 r. wyjechał do Stambułu, potem do Palestyny, gdzie wstąpił do Brygady Karpackiej. Walczył pod Tobrukiem. Po wojnie, wraz z przyjaciółmi: Zofią i Zygmuntem Hertzami, Józefem Czapskim i Gustawem Herlingiem-Grudzińskim kupili w Rzymie drukarnię i zaczęli wydawać pierwsze książki. Formułę tej placówki wzbogacili w 1947 r. o wydawanie kwartalnika "Kultura". W tym samym roku przenieśli się do Francji, do Maisons- Laffitte pod Paryżem. Na przełomie 1947 i 1948 r. "Kultura" stała się miesięcznikiem. Kiedy w 1953 r. pismo zaczęło przynosić zysk, redaktor naczelny przeznaczył go na druk książek. Do tej pory wydano ponad 500 tytułów w nakładzie przeszło 600 tys. egzemplarzy. Z biegiem lat miesięcznik i Instytut Literacki stały się ważnym ośrodkiem politycznym kraju i emigracji.