Rękopis znaleziony na Wschodnim...

W dzieciństwie biła młodszą siostrę. Potem jednak to ona była bita. Uciekała z domu spod kurateli rodziców. Pierwsza miłość, nie zaakceptowana przez nich, zakończyła się dramatycznie. Odeszła z domu. Była gwałcona, poniżana, wykorzystywana, poniewierana. Zabijano w niej uczucia wyższe. Oddawała się za parę złotych, by zdobyć środki na byle jakie jedzenie, a zwłaszcza na butelkę wina. Czasem ktoś, w jakimś odruchu dobroci czy współczucia, okazał jej życzliwość, najczęściej jednak spotykała się ze złem i brutalnością. Córeczkę porzuciła, zostawiła w szpitalu. Jak ją wychować w takiej poniewierce? Kiedy dowiedziała się, że już nie urodzi drugiego dziecka, ucieszyła się. Po co komu taki kłopot? Potem jednak zapragnęła macierzyństwa, zatęskniła za tamtym pierwszym, rosnącym nie wiadomo gdzie i u kogo. Chciałaby dla niego bajki pisać. Zamiast tego zaczęła opisywać swoje przeżycia, wydarzenia ze zmagania się z beznadziejnym, ciągle przeciwnym losem. To dramatyczne świadectwo spadania w nicość zostawiła na warszawskim Dworcu Wschodnim. Zostawiła, czy zostało po niej? Beata Postnikoff usiłuje to ustalić, odnaleźć właścicielkę porzuconego zeszytu lub dowiedzieć się czegoś o niej. Rozmawia z bezdomnymi kobietami koczującymi na Dworcu Centralnym. Poznaje dramatyczne historie, które doprowadziły je w to miejsce, gdzie bycie kobietą jest przyczyną jeszcze większego nieszczęścia, bo kobiety w hierarchii bezdomnych stoją najniżej i można z nimi robić, co się chce. Poszukiwaniom autorki wstrząsającego dziennika towarzyszy lektura jego fragmentów. Zza kadru czyta je Stanisława Celińska.