Seans

Fabularny portret części małomiasteczkowej młodzieży końca lat siedemdziesiątych. Jej jałowe, monotonne życie zostaje niespodziewanie zakłócone przez przyjazd młodego i zdolnego naukowca - rówieśnika bohaterów filmu. Jego wykład w miejscowym Domu Kultury wywołuje żywe reakcje wśród słuchaczy. Szczególnie mocno reaguje nań Tomek - młody instruktor Domu Kultury. Odczyt gościa uświadamia mu bowiem bezsens jego dotychczasowej egzystencji. Pod względem kompozycyjnym "Seans" przypomina wcześniejszy film Idziaka pod tytułem "Nauka latania". Ledwie naszkicowaną fabułę i brak nerwu dramaturgicznego rekompensują tu wnikliwe obserwacje psychologiczne i obyczajowe. W krótkich scenkach następują kolejne autodemaskacje bohaterów. I tak młody, obiecujący naukowiec to nie tylko wyrafinowany inteligent, lecz także człowiek obłudny, interesowny i pełen ukrytej pogardy wobec zwykłych "zjadaczy chleba". Z kolei Tomek nie jest wyłącznie bystrym cwaniakiem, który dzięki własnej operatywności i podlizywaniu się komu trzeba zajmuje eksponowaną pozycję na lokalnym "świeczniku". W głębi duszy to romantyk i idealista, złakniony wolności i "prawdziwego" życia, pozbawionego upokorzeń i wstydu za samego siebie. Film Sławomira Idziaka świetnie oddaje wieloznaczność ludzkich postaw. Reżyser wychodząc od stereotypów (światły naukowiec, głupi instruktor, kabotyńska widownia) stopniowo je kompromituje. Zmusza do dokładniejszego i uczciwszego spojrzenia na ludzi. W pozornie bezbarwnych, odpychających postaciach odkrywa tajoną głęboko godność i ciepło.