Sępy. Piękno bestii

Dokument BBC Worldwide o sępach. Ptaki te mają wyjątkowo złą reputację. To skrzydlaci karawaniarze, czyściciele wśród zwierząt. Potrafią w krótkim czasie ogołocić ofiarę do kości. Chcąc przetrwać w jednym z najbardziej dzikich środowisk na Ziemi, muszą wykazać się dużą odpornością i agresją. Są jednak ludzie, którzy dostrzegają w nich także wielką charyzmę, inteligencję i piękno. Ekipa przenosi się z kamerą na równiny wschodniej Afryki. Na rozległej sawannie drapieżniki ruszają na łowy. Sępy świetnie tu sobie radzą, wykorzystując śmierć innych zwierząt. Sępy należą do nielicznych zwierząt odżywiających się wyłącznie padliną. Tak rzadki sposób funkcjonowania doskonale sprawdza się w tej krainie dzikich zwierząt. Na świecie żyje około dwudziestu gatunków sępów. Filmowcy postanowili przyjrzeć się dokładniej sępom Afryki Wschodniej. Chcą przekonać się, czy rzeczywiście za szkaradną fasadą kryje się fascynujące, piękne zwierzę. Równiny Narodowego Parku Serengeti w Tanzanii w lutym są puste. Niełatwo więc trafić na ślad sępów. To koniec pory suchej i choć wśród traw można spotkać nieliczne zwierzęta, z pewnością zbyt mało tu padliny. W połączeniu z mocną szyją i potężnym językiem dziób sępa staje się idealnym narzędziem do odrywania mięsa od kości. Waży osiem kilogramów i ma dwuipółmetrową rozpiętość skrzydeł. Odnotowano przypadki sępów lecących na wysokości jedenastu tysięcy metrów n.p.m. , wyżej niż doleciał jakikolwiek inny ptak. Sępy mają wężowate, niezwykle mocne szyje. W czasie walki mogą ciężko zranić przeciwnika. Dzięki potężnym mięśniom szyi potrafią poderwać dwudziestokilogramowy ciężar. Niemal zupełnie pozbawione piór szyje nie magazynują brudu i bakterii. Silne, zakrzywione dzioby i potężny język ze skierowanymi ku tyłowi kolcami ułatwiają rozszarpywanie mięsa. Sępy, które nam wydają się odpychające, mają budowę świetnie przystosowaną do swojego trybu życia. Zjadają głównie martwe zwierząta, które padły z głodu lub ze starości. Działalność sępów przynosi korzyści również innym padlinożercom i drapieżnikom. Kwas żołądkowy sępa jest tak silny, że mógłby rozpuścić metal. Dzięki tej adaptacji ptaki mogą zjeść najbardziej zepsute mięso, niszcząc przy tym siedlisko tak groźnych chorób jak wścieklizna, cholera czy wąglik, które w przeciwnym razie rozprzestrzeniałyby się w tutejszym ekosystemie. W dotarciu do posiłku obowiązuje hierarchia. O pozycji decyduje między innymi wiek i gatunek ptaka, bowiem pojawia się tu ich wiele. Sępy i hieny są od siebie uzależnione, ale ich wzajemne relacje są raczej napięte. Gdyby nie hieny, sępy nie dostałyby się przez twardą skórę do wnętrza padliny. Mogłyby wyjadać pożywienie tylko przez nos, pysk i odbyt martwych zwierząt. O dostęp do tych otworów toczy się zażarta rywalizacja. Tylko nieliczne osobniki zdołają w ten sposób zdobyć pożywienie. Hieny są więc dla sępów złem koniecznym. Potężnymi szczękami rozrywają padlinę, zapewniając ptakom dostęp do jej wartościowych fragmentów. Kłopot w tym, że hieny chcą się odżywiać same. Sępy mogą się im jedynie przyglądać. Tam, gdzie gromadzą się sępy i hieny, wkrótce przybywają szakale czaprakowe. Za brzydotą sępów kryje się charakter, duma i doskonałe przystosowanie do życia w swoim środowisku. Trudno nie dostrzec specyficznego piękna tych niezwykłych ptaków. (VULTURES BEAUTY IN THE BEAST)