Sieroty AIDS

AIDS nazywane plagą XX w. w niektórych krajach stało się już najważniejszym problemem społecznym. Do takich państw należy Republika Południowej Afryki, gdzie na 47 mln obywateli co piąty dorosły mieszkaniec jest nosicielem wirusa HIV, a w niektórych regionach nawet co drugi. Z tego powodu średnia długość życia nie przekracza tam 50 lat. Najtragiczniejszy jest w tym jednak fakt, że dorosłe ofiary AIDS zostawiają po sobie osierocone dzieci. Z powodu AIDS sierotami zostało już milion dzieci. Większością zajęła się rodzina, ale inne musiały zrezygnować z nauki i trafiły na ulice, gdzie zdane są tylko na siebie. Nie mają co jeść, śpią na chodnikach. Żyją z żebraniny lub kradzieży, padają ofiarami gangów zabierających im skromny zarobek. Zdesperowane dzieci wąchają klej, żeby zapomnieć o otaczającej je ponurej rzeczywistości. Tylko na ulicach Durbanu żyje sześć tysięcy sierot. Władze miasta są bezradne wobec tego problemu, dzieciom pomagają jedynie organizacje pozarządowe, w których działają dawne dzieci ulicy. Otwierają dla nich schroniska, organizują zajęcia sportowe lub muzyczne. Przede wszystkim jednak pomagają im wrócić do społeczeństwa, edukując i przyuczając do zawodu. Po kilku latach życia na ulicy bywa jednak za późno na resocjalizację. Oddzielnym problemem jest jednak fakt, że wiele z tych dzieci to także nosiciele wirusa HIV. W Johannesburgu już co drugi mieszkaniec miasta jest nosicielem HIV, a co trzeci noworodek przychodzi na świat z wirusem. Opieka nad osieroconymi dziećmi najczęściej spada na babcie, utrzymujące niekiedy ze skromnej renty nawet dwadzieścioro i więcej wnucząt. Przez długie lata rząd RPA ignorował problem. Minister zdrowia zachwalała zbawienne działanie czosnku i oliwy z oliwek na wirusa. Dopiero niedawno prezydent Thabo Mbeki zapewnił darmową opiekę lekarską 6 mln seropozytywnych. Dziś co trzeci chory przyjmuje leki antyretrowirusowe. To jednak nie rozwiąże problemu kraju, gdzie gwałt traktuje się jako dowód męskości.