Smutna opowieść o dwóch gatunkach

"Są dziwy na niebie i na ziemi, o których nie śniło się waszym filozofom" - napisał niegdyś William Szekspir. Jednym z owych dziwów jest z pewnością niezwykła więź łącząca dwa gatunki zwierząt: skrzypłocza żyjącego przez większość roku na dnie morza i biegusa, ptaka ważącego nie więcej niż jabłko, który wszakże potrafi lecieć bez odpoczynku nawet cztery dni. W ostatnich latach populacje zarówno skrzypłocza, jak i biegusa zaczęły niepokojąco maleć. Naukowcy postanowili zbadać przyczyny tego stanu rzeczy. W wyniku ich śledztwa ustalono to, co zwykle: winny jest człowiek i jego rabunkowa eksploatacja ziemskiej fauny. Czy zatem kolejnym dwóm gatunkom grozi zagłada? Zakrawa na gorzką ironię fakt, że skrzypłocze, nazywane niekiedy chodzącymi skamielinami, przetrwały epoki lodowcowe, uderzenia asteroid i kataklizmy, którym nie oparły się nawet dinozaury. Ich pancerz potrafią przebić tylko rekiny i żółwie. Ich krew, skądinąd błękitna, jest na wagę złota dla współczesnego przemysłu farmaceutycznego. A pomimo tego wszystkiego odławia się je milionami, bo stanowią niezastąpioną przynętę na węgorza, który z kolei jest jednym z podstawowych składników tak popularnego obecnie sushi! W wyniku apelów naukowców i ekologów władze stanu Delaware, u wybrzeży którego żyje większość światowej populacji skrzypłocza, wprowadziły dwuletni zakaz ich połowu. Wówczas jednak bunt podnieśli rybacy i te same władze zniosły zakaz, wprowadzając tzw. odławianie limitowane. W tej wrzawie ludzkich sporów mało kto zwraca uwagę, że istnienie skrzypłoczy w Delaware to kwestia być albo nie być dla tysięcy biegusów rdzawych. Każdego roku pokonują one jeden z najdłuższych szlaków na niebie, ale bez skrzypłoczy te wędrówki nie będą możliwe. Losy tych dwóch gatunków są ze sobą splecione cienką nicią, która łatwo może pęknąć. Biegusy rdzawe co roku migrują z Arktyki na sam kraniec Ameryki Południowej. Tutaj spędzają lato. Jesienią odlatują z powrotem na północ, by w rejonie Arktyki odbyć gody i zrodzić potomstwo.