Świadkowie

Jest czerwiec 1984 roku. Samotny lekarz, Adrien (Michel Blanc), zakochuje się w młodym geju, Manu (Johan Libéreau). Manu mieszka z siostrą w małym wynajmowanym mieszkanku, w okolicy, w której policyjny zespół prowadzony przez detektywa Mehdiego (Sami Bouajila) ma ręce pełne roboty. Żona Mehdiego, Sarah (Emmanuelle Béart), pisarka o libertyńskich poglądach, jest z kolei przyjaciółką Adriena. Niedawno została matką, ale ta rola zupełnie jej nie odpowiada. Ze stoperami w uszach, lekceważąc płacz dziecka, rzuca się w swoją największą pasję - pracę. Adrien z Manu, swoją platoniczną miłością, zjawiają się na przyjęciu u Mehdiego i Sarah. Bezczelnie pewny siebie Manu wyraźnie drażni Mehdiego, ale kiedy chłopak zaczyna tonąć podczas samotnej kąpieli, to właśnie Mehdi ratuje mu życie. Niespodziewanie dla samego siebie zaczyna go obsesyjnie pożądać, co kończy się romansem tych dwóch, skrajnie różnych od siebie mężczyzn. Tymczasem prasa donosi o nowej chorobie, która masowo dotyka homoseksualistów. Lekarze nazywają ją AIDS - zespołem nabytego niedoboru odporności. Tajemniczy wirus roznosi się przez krew i drogą płciową. I zawsze kończy się śmiercią. Kiedy podczas kolejnej schadzki z Manu Mehdi zauważa na jego skórze dziwne plamy, a później chłopak zaczyna czuć się coraz gorzej, jasne staje się, że są świadkami końca pewnej epoki, w której wolny seks był beztroskim wyborem. "Świadkowie", według wielu liczących się krytyków najlepszy film Berlinale 2007, to jeden z najbardziej niezwykłych głosów o AIDS, choć nie ma w nim epatowania nieszczęściem, fizjologią i moralizatorstwem. Reżyser wrzuca widza w tętniący życiem świat libertyńsko myślących inteligentów, erotycznie wyzwolonego małżeństwa, które zgadza się na wzajemne zdrady, czy geja, który z rozkoszą i bez kompleksów eksponuje swoją orientację. Na oczach widza ten świat się kończy. Pod koniec filmu roześmiani Adrien, Mehdi i Sarah płyną motorówką, jakby przez ostatni rok w ich życiu nic się nie zmieniło. A zmieniło się przecież wszystko.