Światło odbite

Lata osiemdziesiąte. Podczas zbiorowego seansu terapeutycznego niemłody już pisarz imieniem Zbigniew opowiada zebranym swoją historię. Bohater cofa się we wspomnieniach do wczesnych lat 50. Wychowywał się w małym, podkrakowskim miasteczku. Był wrażliwym młodym człowiekiem, który marzył, by zostać poetą. Otoczenie uważało go za dziwaka i wykpiwało próby poetyckie. Kiedy Zbigniew natrafia na wiersze Czesława Miłosza, zestawia ich fragmenty i wysyła do krakowskiego pisma literackiego jako swoje własne utwory. Grupie młodych literatów skupionych wokół pisma nawet nie przychodzi do głowy, że Zbigniew usiłował popełnić plagiat. Poeci sądzą, że bohater próbował w ten sposób przemycić do druku wiersze zakazanego przez władze stalinowskie Miłosza; gratulują Zbigniewowi odwagi i zapraszają go do Krakowa. W ten sposób chłopak z prowincji poznaje Anda - młodego, ale głośnego już poetę, uważanego za jeden z najciekawszych talentów swojego pokolenia. And jest na swój sposób zafascynowany naiwnością i wrażliwością Zbigniewa - obaj literaci stają się nierozłącznymi przyjaciółmi. Ich znajomość ma burzliwy charakter, pojawiają się w niej nawet akcenty homoseksualne, a Zbigniew po cichu zazdrości przyjacielowi sukcesów literackich, pewności siebie, światowego stylu bycia i towarzyskiej pozycji w intelektualno-artystycznym środowisku Krakowa. Pewnego dnia And niespodziewanie umiera - okazuje się, że cierpiał na poważną wadę serca. Z biegiem lat znaczenie dorobku zmarłego poety rośnie, a Zbigniew uważny jest za najwybitniejszego znawcę jego twórczości. Życie bohatera wciąż toczy się w cieniu nieżyjącego przyjaciela. Miarka przebiera się, kiedy bohater otrzymuje zlecenie zorganizowania wielkiej wystawy poświeconej Andowi. Podczas realizacji tego projektu Zbigniew przeżywa poważne załamanie nerwowe, pragnie ze wszystkich sił wyzwolić się spod wpływu jaki poeta wywarł na jego życie.