Szczęściarz Antoni

Antoni Grabczyk, lat 40, nieśmiały kawaler, urzędnik USC, uszczęśliwia ludzi. Sam jednak szczęśliwy nie jest. Nie ma własnego kąta, jego jadalnia mieści się w szufladzie biurka, sypialnią jest lada w zakładzie zegarmistrzowskim, a poza tym doskwiera mu samotność. Któregoś dnia do sali ślubów przychodzi samotna panna młoda, maleńka, skrzywdzona i bezbronna. Antoni uznaje, że to znak, po czym bez namysłu bierze z nią ślub. A kiedy jeszcze okazuje się, że państwo Grabczykowie, jako stutysięczna para młoda, zostali uhonorowani kluczami do własnego domu pod Warszawą, uznaje, że jest prawdziwym szczęściarzem. Jeszcze tego samego dnia podążają ze skromnym dobytkiem do obiecanego domu, ale na miejscu okazuje się, że na ich parceli nie ma nic poza pokaźnym pagórkiem, który wstrzymał prace budowlane. Antoni i Julia sami rozkopują pagórek i pod warstwą ziemi znajdują czołg. Teraz zaczyna się droga przez mękę: mieszkać nie ma gdzie, a czołgiem nikt nie chce się zająć, w końcu więc Antoni go uruchamia i próbuje nim dojechać do punktu skupu złomu. Ponieważ jednak nie umie maszyny zatrzymać, po przejechaniu przez Warszawę wraca na swoją działkę, po czym zostaje oskarżony o nielegalne posiadanie broni. Zdesperowani małżonkowie postanawiają obejść, a właściwie obudować problem i w efekcie czołg staje się głównym meblem salonu w ich domu. Zabawny pomysł, świetne dialogi i mistrzowskie aktorstwo sprawiają, że Szczęściarz Antoni, mimo że jest rówieśnikiem swojego bohatera, bawi do dziś.