Tajemnica Wyspy Wielkanocnej

Trzy i pół tysiąca kilometrów od zachodnich wybrzeży Chile, na Pacyfiku, leży niewielka wyspa. Setki lat temu odkryli ją polinezyjscy żeglarze i osiedlili się tam. Nazwali ją Rapa Nui. My znamy ją jako Wyspę Wielkanocnę. To, co wydarzyło się na wyspie w czasach pierwszych osadników, do dziś intryguje archeologów i historyków. Wiemy, że mieszkańcy wyspy wyrzeźbili prawie tysiąc kamiennych figur, w których miały żyć duchy ich przodków. Wiemy, że przetransportowali je z odległości kilkunastu kilometrów i umieścili na świętych podwyższeniach, nazywanych ahu. Nie wiemy tylko, jak tego dokonali. Jeśli wierzyć tutejszej legendzie, posągi zwane moai po prostu przeszły tam same. W języku Rapa Nui istnieje nawet słowo neke - neke, co znaczy: chodzić bez nóg, zatem moai szły, ale jak? Sergio Rapu urodził się i wychował na Rapa Nui, przez sześć lat był jej gubernatorem. Z wykształcenia jest archeologiem. Od lat głosi tezę, że posągi transportowano pionowo. Dwaj inni archeolodzy: Terry Hunt i Carl Lipo skłaniają się do hipotezy Sergia Rapu. I chcą ją sprawdzić. Zorganizowali grupę 26 ochotników, w większości inżynierów, którzy wyposażeni w sznury i sprzęt mierniczy spróbują przesunąć trzymetrową figurę ważącą 5 ton? Badacze chcieliby także ustalić, co było przyczyną zagłady mieszkańców Wyspy Wielkanocnej? Wiadomo, że w Ameryce Południowej i na Oceanie Spokojnym powtarzał się ten sam schemat: Europejczycy przywozili ze sobą choroby, a potem peruwiańscy handlarze niewolnikami dopełniali dzieła zniszczenia. W 1877 roku na Rapa Nui zostało zaledwie 110 potomków ludzi, którzy rzeźbili i ustawiali imponujące posągi. Przetrwały jednak ich legendy: opowieści o wojnach, podróżach, obrzędach i kulcie przodków. Próba przesunięcia głazu wypadła pomyślnie. Ustny przekaz nie kłamał: moai rzeczywiście wędrowały. Transport figur to, być może, najważniejszy wkład tej kultury w rozwój ludzkości. Jeśli dawni mieszkańcy Wyspy Wielkanocnej rzeczywiście w ten sposób transportowali moai, nasuwa się kolejne pytanie.