Tajemnice trzmieli

Trzmiele, jak rzadko które owady, potrafią wprawić nas w dobry nastrój. Zawsze lecą w te miejsca, gdzie rosną kwiaty. Optymalnie wykorzystują światło dzienne. Są aktywne osiemnaście godzin na dobę przez całe lato, znacznie dłużej niż blisko spokrewnione z nimi pszczoły miodne. Niewielu zna jednak ich ciemniejszą stronę życia w podziemnych gniazdach spowitych mrokiem. Trzmiele żyją na wysokości nawet do 6000 metrów n.p.m. Niektóre gatunki występują tylko w regionach wysokogórskich. Inne wciąż pozostają dla nas tajemnicą. Mają wrogów zarówno wśród barwnie upierzonych, jak i futrzanych zwierząt. Nie wszędzie są mile widziane. Jeśli muszą się bronić, zwykle wykorzystują swoje potężne żądło. Kto wyzywa na pojedynek trzmiela, podejmuje duże ryzyko. Ekipa filmowa przez rok towarzyszy młodej królowej, dając nam szansę lepszego poznania życia tych niezwykłych owadów. Opowieść zaczyna się późną zimą, czy może raczej wczesną wiosną, kiedy dni stają się dłuższe, a słońce odzyskuje swą moc. Pośród ostatnich zwałów śniegu zakwita pierwsze w tym roku drzewo - dereń. Przy temperaturze nieco powyżej zera otwierają się pierwsze pąki. Ciepłe promienie słońca wywabiają śpiące dotąd muchy. Dla większości nielicznych owadów, które nie zginęły chłodną jesienią, jest jeszcze zbyt wcześnie. Około dwudziestu centymetrów pod warstwą śniegu i ziemi przebywają królowe trzmieli, które zdołały przetrwać. Ich kolonie zginęły jesienią. Królowe są wychłodzone. Obudzi je słońce. Glikol zawarty w hemolimfie chroni je przed zamarznięciem. Kiedy jednak śnieg zaczyna topnieć i wokół pojawiają się woda i kryształki lodu, owady nie mogą dłużej czekać. Samica musi się ogrzać, by z powodzeniem zakończyć hibernację. Bazie są jednym z najważniejszych źródeł pokarmu owadów wiosną. Pierwsze trzmiele w roku łapczywie pochłaniają nektar wierzbowych bazi. Trzmiele są odporne, potrafią radzić sobie w trudnych warunkach, ale królowa musi jak najszybciej znaleźć schronienie. Tylko wówczas będzie mogła się rozmnażać, a to niezbędne, by zdołała przetrwać. Trzmiele nie tworzą plastrów miodu. Swoje gniazda budują nieco inaczej. W gruczołach znajdujących się w odwłoku wytwarzają wosk, który następnie trafia do żuwaczek. Królowa trzmieli jest zaskakująco opiekuńczą matką. Dba o każde jajo. Najpierw sprawdza, czy nie jest uszkodzone, a następnie zamyka małe garnuszki. Rozpoczyna się proces rozwoju. Z ostatnich badań wynika, że trzmiele mogą rozpoznawać kolory najszybciej spośród zwierząt. Zajmuje im to zaledwie tysięczne części sekundy. Trzmiele występują na całej półkuli północnej, ale najlepiej czują się w regionach o umiarkowanym, chłodniejszym klimacie. Wiele gatunków trzmieli wyspecjalizowało się w przetrwaniu w określonym środowisku. Przedstawiciele tego gatunku najchętniej przebywają w odsłoniętych wysokogórskich regionach. Bogactwo kolorów jesieni jest dla trzmieli zwodnicze. Nie sygnalizuje już obfitości pożywienia. Zwiastuje nastanie zimy. Kolonie trzmieli wymierają. Z nadejściem wiosny młode królowe wynurzą się z kryjówek, by założyć nowe kolonie i odegrać swoją rolę w niekończącym się cyklu życia. (SECRETS OF BUMBLEBEES)