Taki spokojny człowiek

Bob Maconel to przeciętny pracownik biurowy, który nie ma szans na poprawę statusu zawodowego i społecznego. Lekceważą go dziewczyny, naśmiewają się z niego i upokarzają koledzy. Skazany na ostracyzm otoczenia Bob nienawidzi biurowych kolegów i koleżanek, a nawet życzy im śmierci. Kolejny dzień pracy upływa Bobowi na rozmyślaniach nad marnym losem i marzeniach, by znienawidzeni współpracownicy zniknęli z jego życia. Rodzą mu się w głowie różne pomysły. Trzyma w biurku pistolet, co dzień planując dla kogo przeznaczy kolejne kulki. Podczas jednej z przerw na lunch siada z kanapką na murku i wyobraża sobie, że ogromny biurowiec, w którym pracuje, osobiście wysadza w powietrze. Czas wolny od pracy Bob spędza samotnie w swoich czterech ścianach, a jedynymi towarzyszami w pustym domu są rybki akwariowe. Pewnego dnia wszystko się zmienia. W biurze dochodzi do strzelaniny. Sprawcą zamieszania jest Ralf Coleman, który otwiera ogień do pracowników firmy, jest pięć ofiar śmiertelnych. Wtedy broń wyciąga Bob, który zabija napastnika. W ten sposób ratuje życie rannej Venessie, asystentce szefa, którą Ralf chciał dobić. Bob staje się bohaterem, jak nigdy dotąd koledzy z pracy są dla niego życzliwi, zapraszają go na golfa i do baru. Dostrzega go także szef, Gene Parks. Szary pracownik awansuje na wiceprezesa do spraw kreatywnego myślenia, ma własny gabinet i luksusowy samochód. Na polecenie szefa Bob odwiedza w szpitalu Venessę, w której od dawna się podkochuje. Okazuje się, że dziewczyna jest całkowicie sparaliżowana. Do końca życia pozostanie na wózku inwalidzkim. Nienawidzi Boba za to, że nie pozwolił jej umrzeć. Uważa, że teraz ma wobec niej dług do spłacenia. Po opuszczeniu szpitala żąda, by Bob zepchnął ją pod nadjeżdżający pociąg. Bob chce spełnić jej życzenie, ale w ostatniej chwili znowu ratuje jej życie. Pod wpływem silnego stresu, Venessa nagle zaczyna poruszać palcami. Pojawia się iskierka nadziei, którą podtrzymują lekarze. Od tego momentu Bob i Venessa bardzo się zbliżają do siebie.