Vanity Fair. Targowisko próżności

Uboga guwernantka z wielkimi aspiracjami, czyli Mira Nair czyta angielską klasykę. Anglia, początek XIX wieku. Osierocona Becky Sharp - córka malarza i francuskiej śpiewaczki - właśnie kończy szkołę dla dziewcząt panny Pikerton. Inteligentna, błyskotliwa dziewczyna marzy o lepszym życiu. Mimo że interesuje się nią Jos Sedley, brat najlepszej przyjaciółki bohaterki - Amelii, Becky jest zmuszona przyjąć posadę w domu Sir Pitta Crawleya. Wkrótce cała rodzina jest zachwycona guwernantką, w tym zamożna siostra jej pracodawcy oraz jego syn - służący w wojsku Rawdon. Becky wykorzystuje okazję i razem z panną Crawley przenosi się do Londynu. Tam dokłada wszelkich starań, by dostać się na salony... Pochodząca z Indii Mira Nair to uznana reżyserka zarówno w swojej ojczyźnie, jak i za granicą (Monsunowe wesele, Imiennik, Amelia Earhart). Poruszająca się zręcznie w różnych gatunkach filmowych, podjęła się ekranizacji klasycznej XIX-wiecznej powieści Williama Makepeace'a Thackeraya Targowisko próżności. Wydana w 1848 roku książka nosiła podtytuł "Powieść bez bohatera", a jej autor - słynący z satyrycznego zacięcia - za cel postawił sobie opis społeczeństwa brytyjskiego w czasach wojen napoleońskich. Autorzy filmowej adaptacji nie mogli pozwolić sobie na ukazanie tak szerokiego spektrum zdarzeń i postaci, dlatego fabuła skupia się na historii Becky Sharp - ambitnej dziewczyny z nizin, która z determinacją dąży do poprawy swojego losu i społecznego statusu. Mimo to Nair zgrabnie ukazuje tę opowieść na tle historycznych wydarzeń i w społecznym kontekście. Świetnym wyborem było również obsadzenie w głównej roli Reese Witherspoon, Amerykanki już wówczas znanej z filmów Legalna blondynka i Legalna blondynka 2, która udowodniła swoją aktorską klasę wychodzącą poza komediowe emploi. Partnerują jej uznani brytyjscy aktorzy, w tym James Purefoy, Eileen Atkins, Jonathan Rhys-Meyers, Gabriel Byrne, Bob Hoskins, Rhys Ifans oraz Ramola Garai jako Amelia. Świetnie zrealizowany i zagrany film miał swoją premierę na festiwalu w Wenecji, gdzie prezentowany był w konkursie głównym, oraz został doceniony za kostiumy autorstwa Beatrix Aruna Pasztor m.in. statuetką Satelity.