Tarkine. Zapomniana kraina

U wybrzeży Australii znajduje się niezwykły skarbiec wiedzy dla biologów i archeologów: Tasmania, jeden z największych dzikich obszarów strefy umiarkowanej. Ocalały na niej nieliczne już na świecie pradawne lasy, liczące 60 milionów lat. Ten szczególny obszar nosi nazwę Tarkine (od plemienia, które mieszkało tam przed tysiącami lat) i zajmuje powierzchnię 350 tys. hektarów. Rosną tam niezwykłe drzewa, takie jak sasafrasy czy Lagarostrobos franklinii należące do najdłużej rosnących drzew na świecie (dożywają 10 tys. lat), potężne paprocie takie same jak 150 mln lat temu, eukaliptusy sięgające nawet 100 m wysokości, olbrzymie wrzosy, grzyby i porosty. W bystrych strumieniach spotykamy dziobaka - ssaka, który składa jaja, jednego z nielicznych przedstawicieli rzędu stekowców, uważanego za zwierzę mityczne. W rzekach północnej części Tarkine żyje osiągający metr długości słodkowodny rak będący dzisiaj gatunkiem zagrożonym. W nocy na łowy wychodzi diabeł tasmański, pałanka kuzu, niełaz plamisty i inne, fascynujące torbacze. Zarówno tasmańskie rośliny, jak i zwierzęta to w większości gatunki endemiczne. Na wodach oblewających Tasmanię żerują z kolei cyraneczki kasztanowate, kaczki pacyficzne, mewy grubodziobe, kormorany srokate, czarne łabędzie czy głuptaki maskowe. Dostrzec tam można również osiadające na mieliźnie kaszaloty, które często giną w ten sposób, nie będąc w stanie wrócić o własnych siłach na głębokie wody. Na plażach natomiast leżą muszle turbanów i prymitywne narzędzia do otwierania muszli, oprawiania skór zwierząt i krojenia mięsa, które pozostawili pierwsi mieszkańcy tych ziem obok plemienia Tarkine, także plemiona Petternitig i Madgan. Pozostały po nich rysunki naskalne o nieznanym obecnie znaczeniu. Tasmańskie plemiona otacza zresztą więcej tajemnic, były to bowiem jedyne plemiona, które żyły w takiej izolacji. Przybyły przed ok. 10 tys. lat z Australii, rozwinęły własną kulturę i język.